Zo beleefde Ronhaar het epische duel met Sweeck in Dublin: 'Eigenlijk nog gaver dan in Dendermonde'

Pim Ronhaar heeft de Wereldbeker van Dublin op zijn naam geschreven. De jonge crosser van Baloise Trek Lions versloeg Laurens Sweeck en Eli Iserbyt na een epische strijd in de finale. 'Ik weet zelf ook nog niet helemaal hoe ik dit heb klaargespeeld', lacht een tevreden Ronhaar na afloop in het flashinterview.

In eerste instantie dacht Ronhaar dat niemand in de buurt van ploegmaat Thibau Nys zou blijven. 'Ik dacht dat hij heel makkelijk zou winnen. Hij had zo'n hoog tempo te pakken. Ik bleef constant rond de derde of vierde plek rijden in de groep omdat ik me nog kon herinneren van een jaar geleden dat het heel dicht bij elkaar blijft voor een lange tijd. Toen Thibau werd teruggepakt en Eli op een klein gat zat, besloot ik vol aan te vallen', aldus de jonge Nederlander.

Ronhaar kreeg het alleen niet voor elkaar om echt weg te rijden bij zijn concurrenten. In eerste instantie bleef Iserbyt heel dichtbij hem en later kwam ook Sweeck daar weer bij. Iserbyt zakte uiteindelijk nog ver terug, maar in de laatste ronde maakte Sweeck de definitieve aansluiting. 'De zandbak was niet helemaal mijn ding', vervolgt Ronhaar. 'Maar in de laatste ronde deed ik die heel goed. Laurens zat toen nog niet in mijn wiel. Toen hij wel terugkwam passeerde hij me alleen echt op een perfect moment met nog vijfhonderd meter te gaan. Op dat moment dacht ik dat ik de wedstrijd niet meer zou kunnen winnen.'

Ronhaar ziet Sweeck komen in Dublin: 'Ik ben eigenlijk geen sprinter, dus ik moest vroeg gaan'

Sweeck kon geen gat slaan en Ronhaar bleef in de laatste paar honderd meter dichtbij zijn rivaal. Sweeck drukte het tempo, om te wachten op de spurt. 'Ik bleef even in zijn wiel zitten en wachtte op het juiste moment. Vlak voor we het asfalt opdraaiden zette ik mijn sprint aan. Ik weet dat ik geen sprinter ben, dus ik moest vroeg gaan. Ik had echt niet verwacht dat ik hem zou kloppen, maar toen ik ging voelde ik dat er nog heel veel kracht in de benen zat. Ik voelde me zo sterk. Bizar gevoel om zo te winnen. Op zo'n manier is het eigenlijk nog gaver dan in Dendermonde.'