Column: Geen Armstrong vs Ullrich of Max vs Lewis, de wereldsterren van nu maken vooral plezier

Tom Dumoulin die 32.38 loopt in een fladderend shirt op de tien kilometer. Wout van Aert die vakantie heeft, maar deze begint met de Antwerp Ten Miles. Mathieu van der Poel en Tom Pidcock die nu alweer zit te dubben over hoe ze hun seizoen kunnen inrichten met zoveel mogelijk disciplines. En ga zo maar door: de wielrenners van nu, stilzitten kunnen ze allesbehalve.

Om die reden vind ik het eigenlijk ook gek dat een WorldTour-ploeg als Qhubeka, maar ook andere teams, het nog steeds moeilijk hebben om juiste sponsoren te vinden. Bijna alle seinen staan tegenwoordig op groen: er is sprake van een flinke economische groei, ook na corona, en het imago van de wielersport is stilaan beter dan ooit. Elke wedstrijd hebben we bijna garantie op spektakel.

Vergelijk dat eens met pakweg tien, vijftien jaar terug. Lance Armstrong en Jan Ullrich richtten hun seizoen vrijwel volledig in op de Tour de France, om het er daarna weer een jaar van te nemen. De generatie-Contador/Schleck/Nibali zagen we al vaker terug, maar ook zij kozen hun doelen in een seizoen. Hetzelfde gold voor het gros van de klassiekerspecialisten.

Stel je voor dat Van der Poel en Van Aert elkaar zouden bestoken als Verstappen en Hamilton

Hoe anders is dat in 2021, waarin we alles en iedereen het gehele jaar tegen elkaar zien strijden. Het plezier spat er van de UAE Tour tot aan de Ronde van Lombardije vanaf, of er nu gewonnen of verloren wordt. En ja, natuurlijk is er rivaliteit, maar het blijft allemaal binnen de perken. Stel je voor dat Van der Poel en Van Aert en hun ploegen elkaar zouden bestoken als Max Verstappen (RedBull) en Lewis Hamilton (Mercedes) in de Formule 1, dat is ondenkbaar.

Daar hebben ze bovendien ook helemaal geen tijd voor. Waar er vroeger nog regelmatig sprake was van een verbale vete, bijvoorbeeld Valverde/Rodríguez, Cavendish/Greipel of iemand als Cancellara, die totaal niet geliefd was, houden de sterren van nu zich maar met één ding bezig: koersen, rammen, winnen, en niks randzaken of een imperium zoals dat van Armsrong. Intimidatie is anno 2021 ver te zoeken, ook omdat iedere talentvolle tiener die prof wordt, meteen lijkt te kunnen winnen.

Sorry Jakob, maar elke vogel zingt zoals die gebekt is

Dit koersplezier dragen ze niet alleen uit binnen de races, maar ook buiten de wedstrijden. Deels komt het doordat we door social media een beter beeld hebben van de sporter, in tegenstelling tot vijftien jaar geleden. Maar een Adam Yates die voor de lol een marathon binnen drie uur loopt, Roglic die een kijkje neemt bij de MotoGP en Dumoulin die zich laat gelden op een lokale tien kilometer: het is allemaal prachtig en het tekent de huidige vibe die er hangt in het peloton. Ondanks opmerkingen van iemand als Jakob Fuglsang, die stelt dat het respect verdwenen is. Het is de klassieke opmerking van iemand die stilaan voorbijgestreefd wordt door een jongere generatie.

Trek de geschiedenisboeken er maar eens op na: Koos Moerenhout (35) in 2009, Óscar Freire (34) in 2010, Björn Leukemans (36) in 2014, en recent nog de net gestopte Roman Kreuziger (35). Ook Peter Sagan en Michael Matthews lieten zich recent uit over het fenomeen, de Australiër vergeleek het fietsen zelfs met boksen: nu net een sport waarin Van der Poel, Van Aert of Pidcock niet excelleert. Maar wat niet is, kan nog komen...

Tom van der Salm (Twitter: @TomvanderSalm) | e-mail: t.vandersalm@indeleiderstrui.nl)

Klik hier om in te zetten bij Bet365 en bekijk de wedstrijden van vandaag om op te wedden!