Column: Stiekem zouden we allemaal een beetje Giulio Ciccone willen zijn

Als je in zijn koelkast kijkt, staan de tanden in het blok kaas. Hij koopt zijn brood ongesneden, want hij bijt de stukken er zo wel af. Een flesopener is nergens te bekennen; tanden eronder en plop! Zo moet het er toch ongeveer aan toe gaan in huize Ciccone: renner van de ouderwetse stempel, in een nieuwe tijd.

Ciccone is een echte Italiaan; eentje die geen RedBull nodig heeft om 24/7 aan te staan. Dit jaar rijdt hij in de Vuelta a España voor het eerst als klassementsrenner voor Trek-Segafredo en dat klinkt allemaal heel logisch. Maar dat is het niet. Ciccone is Mathieu van der Poel, keer twee. Drie weken energie sparen? No way. Als de weg omhoog loopt, ontstaat er bij Il Giulio een prikkeling in de bovenbenen. Dan moet hij gewoon. Dan gaat hij staan en als de laatste tinteling uit z'n tenen wegebt, kijkt hij achterom en beseft hij dat hij weer is weggereden.

Ciccone in de aanval, in de derde etappe van de Giro.

Ciccone is als een stukje Snelle Jelle

We zijn zes dagen onderweg in de Giro d'Italia en Ciccone heeft al drie finales laten ontploffen. In de derde rit liep de weg in de finale even omhoog. Weg was Cicco. In de vierde etappe ging hij weer, in de stromende regen. Hij ontketende er een aanval mee van Mikel Landa en Egan Bernal. In etappe zes ging hij in de afdaling, bijna per ongeluk. Na rit vier zei hij: 'Ik wilde weten waar ik stond. Ik heb niets te verliezen, ik volg gewoon mijn instinct.' De waarheid is dat hij zelf ook niet wist hoe hij bij de finish kwam. Ciccone is als een stukje Snelle Jelle. Hij staat voor je het weet aan de overkant van de Noordzee, naakt in een telefooncel. 'Waar ik ben? Ja, dat weet ik eigenlijk ook niet.'

'Ik ga nog even een stukkie': Het staat aan het einde van zijn leven op z'n grafsteen. Vado solo un po 'di più, in het Italiaans. Bij Trek-Segafredo zorgt hij ongetwijfeld regelmatig voor hoofdpijn. Toen de Giro-ploeg werd voorgesteld, ging sportief directeur Kim Andersen bij alle renners in op de ambities. Bij Ciccone minder, daar zei de Deen vooral: 'Het wordt heel moeilijk om hem in toom te houden.' Zo'n man moet later dit jaar een klassement rijden in de Vuelta? Hij zal een ploeg sterke beren mee moeten krijgen, die hem niet per se zullen helpen, maar simpelweg tot aan de slotklim aan z'n zadel kunnen hangen.

Je kunt er van alles van vinden, maar stiekem zouden we allemaal een beetje Giulio Ciccone willen zijn. Want hoewel hij nooit stilzit, altijd grapjes maakt en over een oneindige energie lijkt te beschikken, is hij bovenal een geweldige renner. Er zitten zo tachtig renners in het peloton die ook bij iedere bult zouden willen aanvallen. Het probleem is, dat ze dat simpelweg niet kunnen, of in ieder geval niet iedere dag. Ciccone wel; die reed in de Giro van 2019 bijna 21 dagen in de aanval en hij pakte de bergtrui. In de Tour de France die volgde, viel hij al aan bij de ploegenpresentatie en stond hij na 'weer een stukkie' in het geel in de eerste week. Het was dat hij vervolgens viel, anders had hij in de Tour ook 21 dagen aangevallen. En in de Vuelta opnieuw, als het even kon.

Ciccone als klassementsrenner of aanvaller?

Trek-Segafredo is van plan om van Ciccone een klassementsrenner te maken en ik heb geen idee of dat gaat lukken. Hij is bergop ongetwijfeld een van de beste renners die momenteel rondrijden. Maar in de tijdrit rijdt hij als een vrachtwagen met panne en de regel dat je energie moet sparen om een grote ronde te winnen, is niet voor niets een regel. Zelfs Van der Poel kreeg al meermaals de rekening gepresenteerd, na een golf van aanvalslust. En daarom is de vraag: wat te doen met Ciccone?

De beste man - die in april van vorig jaar nog voor de leuk de Mount Everest in hoogtemeters beklom op een balkon in Monaco - zou een heel goede klassementsrenner kunnen worden, maar daarmee nemen we misschien wel afscheid van de aanvaller die hij nu is. En laten we eerlijk zijn: als je naar wielrennen kijkt, ben je eigenlijk altijd voor de renner die aanvalt. US Postal en Team Sky hebben met hun treintjes voor zo'n trauma gezorgd, dat iedere wielerfan opspringt als er iemand toch vandoor gaat. Wie de onuitputtelijke energie en grinta van Ciccone bezit, gunt zichzelf toch haast een leven vol op de aanval.

We gaan er maar beter van genieten deze Giro, wie weet hoe lang het nog duurt. Ciccone gaat dit weekend ongetwijfeld opnieuw in de aanval, en in de tweede week weer bij de eerstvolgende berg. Totdat hij niet meer kan. Of tot het moment dat hij door al die Snelle Jelles plots hoog komt te staan in het klassement, in een Giro waar de aanval weleens kan gaan lonen. Dan moet hij misschien in deze ronde al wel energie sparen, in hoeverre dat mogelijk is. Zie je het voor je? Vincenzo Nibali die Ciccone een halsband om doet en aan de lijn houdt, tot we aan de voet van de Zoncolan zijn?

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)