Van Lissabon tot Madrid en van tijdrit tot tijdrit. Het Vueltaparcours is uit de doeken. En het was absoluut geen verrassing: eerst klimmen, dan klimmen en vervolgens nog eens klimmen. Andermaal blijft de Spaanse ronde heel dicht bij haar identiteit: hoogtemeters. Naast monsterachtige etappes met finishes op de Picon Blanco en in Granada, zoekt de organisatie ook enkele oude bekenden onder de aankomsten op. Onder andere de aankomsten op de horrorbeklimmingen van de Puerto de Ancares, Cuitu Negru en de klassieke Lagos de Covadonga springen uit het oog. En ze brengen oude herinneringen naar boven. Herinneringen aan een van de spectaculairste Vuelta’s ooit.
De Vuelta staat bekend om het vele klimwerk, de steile hellingen en de absurde finishstroken. Denk aan bizarre beklimmingen als de Angliru of de Alto de los Machucos. Het zijn hellingen die je in geen andere koers zomaar tegenkomt. Ze geven de Vuelta een uniek karakter. Een mogelijkheid voor antitijdrijders om een eindzege in een grote ronde na te streven. Dat was precies wat Joaquim Rodríguez in 2012 deed. De Vuelta van dat jaar kende in totaal tien aankomsten bergop. Nadat Purito in mei de Girozege nipt uit handen had gegeven, zinde hij in zijn thuisland op wraak. Onderweg lagen er aankomsten op de Ancares, de Cuitu Negru én bij de Meren van Covadonga.
Deelnemersveld om van te watertanden met Froome, Rodríguez, Valverde én teruggekeerde Contador
Het was een gekke nazomer. Vooraf waren Chris Froome, Alberto Contador en Joaquim Rodriguez de te kloppen mannen voor de rode trui. Froome was tweede geworden achter ploegmaat Bradley Wiggins in de Tour en was daar zichtbaar sterker dan zijn kopman. Contador kwam terug na een dopingschorsing en was gebrand op sportieve revanche. Rodriguez hikte al jaren tegen een podiumplek aan in de Vuelta en ook zijn landgenoot Alejandro Valverde was op voorhand een belangrijke joker voor de rode trui. Een open vraagstuk, dat was de Vuelta bij de start in Pamplona. En al vanaf dag drie zouden de Spanjaarden er een waar wielerfeest van maken.
Op de flanken van de bekende klim naar Arrate spelen Valverde, Contador en Rodriguez al met elkaar. Iedereen demarreert, niemand komt los. Uiteindelijk deelt Valverde het eerste mentale tikje uit na winst in de millimetersprint tegen Rodriguez en pakt het rood. In de loop van de eerste week wint ook de renner van Katoesja echter een etappe en neemt de leiderstrui over van zijn oud-ploeggenoot. In de achtste rit blijkt hoe dicht de toppers tegen elkaar aan zitten. Op de loeisteile Gallina in Andorra probeert Contador het weer keer op keer, komt weg, wordt gepakt door Rodriguez, die op zijn beurt weer in de laatste twintig meter wordt gepasseerd door Valverde. Ondertussen is duidelijk dat Froome in dit geweld niet meer mee kan. Vanaf dat moment is de Vuelta een secondespel tussen drie taaie, aanvalslustige Spanjaarden.
Fascinerend gevecht gaat door op flanken van de Ancares, Cuitu Negru en Lagos de Covadonga, waar de Spanjaarden elkaar vernielen
In de loop van week twee wordt duidelijk dat Rodriguez in de vorm van zijn leven is. Hij sprokkelt zoveel mogelijk bonificatieseconden door zijn sterke eindsprints én overleeft zowaar de vlakke tijdrit. Hij wint nog een rit en loopt verder uit. Ondertussen leggen Contador en Valverde zichzelf daar niet bij neer. Met name eerstgenoemde blijft het maar proberen en geraakt tijdens de slotfase van de veertiende etappe naar de Ancares éindelijk weg van zijn rode belager. Tot de laatste vijfhonderd meter. Rodriguez vertrouwt op zijn specialiteit: de lange eindsprint bergop. Hij kient deze op de Ancares perfect uit en zet Contador voor joker. Resultaat: nog een etappezege en meer tijdwinst.
De vijftiende rit leidt naar de sprookjesachtige Covadongameren. Een ideaal theater om Rodriguez nogmaals onder vuur te nemen. Het lukt Valverde en Contador wéér niet. Het groen van Valverde, het wit van Contador en het rood van Rodriguez zijn nog altijd onafscheidelijk. Op de monsterlijke klim naar Cuitu Negru, een dag later, boekt Purito zelfs opnieuw tijdwinst. Op de smalle geitenpaden, met pieken tot 24%, doet El Pistolero er opnieuw alles aan om Rodriguez te lossen en wéér krijgt hij in de laatste meters een mentale tik van de kleine Catalaan. Hij lijkt, in een Vuelta om de vingers bij af te likken, aan het langste eind te trekken. Met 28 seconden voorsprong en een karrevracht aan zelfvertrouwen koerst Rodriguez met nog vijf ritten te gaan op de eindzege af.
Contadors coupe in overgangsrit laat droom Rodriguez in duigen vallen
Contador moet iets doen. Met alleen nog de overgangsrit naar het dorpje Fuente Dé en de bergrit naar Bola del Mundo op de planning, kiest de gelauwerde kopman van Saxo Bank voor een onorthodoxe koersmethode. Hij schudt met zijn hele team aan de boom als Rodriguez achterin het peloton zit te pitten. Het gat valt en de Saxoploeg trekt door. De knechten van de rode trui rijden zich leeg, maar krijgen het gat niet dicht. Contador is gevlogen en bouwt ein-de-lijk een geruststellende voorsprong op ten opzichte van Rodriguez. Uiteindelijk rijdt zelfs Valverde nog weg bij de geknakte wedstrijdleider. Contador wint de etappe en zet de kopman van Katoesja op bijna drie minuten.
In het vervolg kraakt Contador nog een aantal keer, maar breekt niet. Rodriguez en Valverde pakken niet genoeg tijd terug om de Madrileen nog voorbij te steken. Achteraf gezien is het wellicht de meest zwaarbevochten overwinning in een grote ronde voor El Pistolero. Op de steilste Spaanse stroken was hij de mindere geweest van Rodriguez. Maar op de cruciale momenten was hij net een tandje slimmer. Juist toen niemand dat verwachtte. En Rodriguez? Die kwam nooit meer zo dicht bij een eindzege in een grote ronde. Purito is misschien wel de meest getalenteerde renner van zijn generatie zónder eindoverwinning in een drieweekse.
Maar de herinneringen aan deze geweldige Vuelta, gedragen door drie Spanjaarden die elkaar tot het uiterste dreven, zullen bij menig wielerliefhebber voor altijd beklijven. Wellicht dat er met Enric Mas, Juan Ayuso en Carlos Rodriguez wel nieuwe fruitvliegen opstaan die eens verwikkeld raken in een Spaans gevecht. Het wordt tijd, want Contador is met zijn Girozege uit 2015 nog altijd de laatste Spaanse grote rondewinnaar. Misschien dat de geitenpaden naar de Ancares, de Meren van Covadonga en Cuitu Negru hier wel inspiratie voor bieden en de Spaanse rondetalenten tot grote hoogten kunnen stuwen.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties