Sebastian Langeveld is al jaren een begrip in het peloton. De sympathieke Nederlander heeft echter besloten zijn racefiets per 31 december 2022 officieel aan de haak te hangen. In de Leiderstrui kenschetst zijn verhaal in het licht van zijn afzwaaien als wielerprof.
De afgelopen seizoenen was het niet direct allemaal je van het wat hij presteerde. De in Leiden geboren en in Lisse opgegroeide Langeveld is sowieso nooit een notoire veelwinnaar geweest. Toch mag de hardrijder terugkijken op een mooie carrière, waarin hij vooral uitblonk in de eendagswedstrijden (met name in Parijs-Roubaix) en de kortere meerdaagse rittenkoersen.
Voetballen, wegwielrennen en veldrijden: de jonge Langeveld was een manusje van alles
Toen Langeveld jong was, nam zijn vader (in het verleden geen onverdienstelijk amateurrenner) hem bij de hand. Talloze uren trainden zij gezamenlijk op hun tweewielers. Wielrennen was echter niet de enige sport waar Langeveld als kind actief mee bezig was. Vanaf zijn twaalfde levensjaar combineerde hij het wielrennen namelijk met voetballen. Na jarenlang rondgerend te hebben op de velden van de plaatselijke v.v. (FC Lisse), schopte hij het aldaar uiteindelijk tot het hoogste jeugdteam (de A1). Toeval of niet, de voetbalclub FC Lisse bevindt zich pal naast het clubhuis van de plaatselijke wielervereniging waar Langeveld zich later bij zou gaan aansluiten: RTV De Bollenstreek.
Langeveld liet na de jeugdcategorieën het voetballen voor wat het was en focuste zich op het wegwielrennen. Dat bleek hem namelijk ietwat beter te liggen dat de balsport. Ook in het veldrijden stond hij zijn mannetje. Zo schreef hij als begenadigd crosser bij de junioren een aantal overwinningen op zijn naam, waaronder de GP Adrie van der Poel in Hoogerheide. Toch leken de wegraces hem meer aan het hart te gaan en besliste hij zich daarop toe te leggen. In een mum van tijd had hij dan ook al een contract bij een Continentale wielerploeg te pakken.
Na twee jaar (2004-2005) voor de Nederlandse Continentale wielerploeg Van Vliet – EBH Advocaten te hebben gereden, maakte de op 17 januari 1985 geboren Langeveld in 2006 de overstap naar Skil-Shimano. Ook mannen als Maarten Tjallingii en Kenny van Hummel kenden dat seizoen deze Nederlandse ProTour-formatie als werkgever. Dat ‘Sebas’ beschikking had over een flinke portie talent, mocht toentertijd geen geheim heten. Dit werd gelijk bevestigd bij de tweede wedstrijd die Langeveld in het witte tricot van Skil-Shimano als neoprof afwerkte.
Hij baarde namelijk direct opzien door, als broekie binnen het peloton, victorie te kraaien in de GP Pino Cerami 2006. Vooral de manier waarop was lovenswaardig: op circa veertien kilometer van de finish zoefde de 21-jarige Langeveld solo weg bij zijn mede-koplopers, die hem pas na de finish weer terugzagen. 2006 was een bewogen, maar spectaculair jaar voor de toen eerstejaars beroepsrenner. Er kwam immers al veel kijken bij het zijn van neoprof en de overwinning in de GP Pino Cerami zorgde ervoor dat er direct rekening werd gehouden met de Lissenaar.
Langeveld vergaart contract bij de Rabo-ploeg
Langeveld wist zijn goede vorm vast te houden en dat resulteerde in het gegeven dat hij op zijn eerste NK bij de profs direct met de besten meedeed. De beelden van de in de finale overleggende ‘oude rot in het vak’ Michael Boogerd met jonkie Langeveld staan bij menig wielerliefhebber in het geheugen gegrift. De twee waren saampjes ontsnapt en zouden middels een sprint-à-deux de strijd om de nationale titel beslechten. Niets bleek echter minder waar: in de ultieme slotfase reed Rabo-uithangbord ‘Boogie’ namelijk weg bij Langeveld, die leek te sukkelen met klachten in zijn bovenbeen en daardoor het goud misliep.
Er gingen echter geruchten rond dat het een (sterk) staaltje toneelspelen was en Boogerd de titel cadeau kreeg. Niet veel later werd namelijk bekend dat Langeveld vanaf 2007 de kleuren van Rabobank zou gaan vertegenwoordigen. De transfer naar de Rabo-brigade, waar Thomas Dekker zich intussen had ontpopt tot supertalent, legde Langeveld geen windeieren. Hij bleek een getalenteerd hard- en tijdrijder te zijn, die ook in heuvelachtige ritten in lijn goed uit de voeten kon. Vooral in het eerste halfjaar van 2007 presteerde hij meer dan naar behoren. In juni won hij het eindklassement in de Ster Elektrotoer (de huidige ZLM Tour). Bovendien nam hij wederom de zilveren medaille op het NK mee naar huis, ditmaal achter Rabo-ploeggenoot Koos Moerenhout.
In 2008 was dezelfde trend waarneembaar: Langeveld reed een enorm degelijk eerste halfjaar, met als uitschieters drie top-vijf noteringen in enkele Spaanse voorjaarsklassiekers en niet veel later een straffe tweede plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne, waar hij alleen Steven de Jongh voor zich moest dulden. In tegenstelling tot 2007 en 2008, kenterde deze ontwikkelingslijn het jaar daarna. Toen reeg Langeveld de overwinningen en ereplaatsen juist medio en ultimo 2009 aaneen, getuige zijn twee ritzeges in de Sachsen-tour International, zijn derde plaats in de Eneco Tour, de overwinning in de Grote Prijs Jef Scherens en de tweede stek in het Kampioenschap van Vlaanderen.
Sensationele Omloop het Nieuwsblad wordt gewonnen door Langeveld
In 2010 zette deze lijn zich gestaag voort. Het was niet louter winnen wat de klok sloeg (Langeveld boekte dat jaar geen zege), maar het rijtje met ereplaatsen in het curriculum vitae van Langeveld stapelde zich op. In 2011 boekte hij de grootste overwinning van zijn carrière. In de eerste toonaangevende Vlaamse voorjaarsklassieker was het direct raak: in de Omloop het Nieuwsblad mocht de Nederlander zijn handen in de lucht steken nadat hij in een sensationele tweestrijd door de Vlaamse Ardennen met luttele millimeters voorsprong Juan Antonio Flecha versloeg.
Na vijf Rabo-jaren besloot Langeveld op 26-jarige leeftijd de overstap naar een nieuwe ploeg binnen het profcircuit te maken: het Australische Orica GreenEDGE (met vooraanstaande coureurs als Simon Gerrans en Pieter Weening) werd Langevelds nieuwe broodheer. Na een ietwat mager eerste seizoen aldaar, kwam in 2013 zijn klasse weer bovendrijven: hij finishte als vijfde in de E3 prijs en als zevende in Parijs-Roubaix. Bovendien pakte hij de bronzen medaille op het NK in Kerkrade.
Na twee jaar Australische dienst vertrok Langeveld in 2014 andermaal naar een Engelssprekende formatie, zij het aan de andere kant van de globe. Het zou uiteindelijk de ploeg blijken wiens kleuren hij de rest van zijn carrière zou vertegenwoordigen: het Amerikaanse Garmin Sharp, wat later ook nog onder meer Team Cannondale en EF Education-EasyPost zou gaan heten. Hij werd direct tiende in de Ronde van Vlaanderen en achtste in Parijs-Roubaix. Niet veel later werd hij voor het eerst Nederlands kampioen, na een knappe solo in en rondom Oostmarsum.
Parijs-Roubaix haalt het beste in Langeveld naar boven
In de daaropvolgende jaren bewees hij met name in het tijdrijden en de eendagswedstrijden op zijn best te zijn, waarbij zijn voorkeur duidelijk uitging naar de ‘Hel van het Noorden’. In 2017 behaalde hij in die koers zijn beste resultaat: hij werd derde achter laureaat Greg Van Avermaet en runner-up Zdenek Stybar. In totaal finishte Langeveld vijf keer bij de beste zestien in de Franse kasseienkoers.
In 2019 reed Langeveld nog naar een aantal dichte ereplaatsen (met name in de tijdritten). Daarna, en vooral in covidjaren 2020/2021, ging het niet per se van harte meer bij de dertiger. De noemenswaardige uitschieter bij uitstek was zijn tweede plaats op het NK tijdrijden van 2021 in Emmen. 2022 was een jaar dat voor Langeveld voor een groot gedeelte bestond uit wikken en wegen. De inmiddels 37-jarige Zuid-Hollander liet in september weten er stevig aan te twijfelen of hij zijn professionele wielercarrière wel moest voortzetten. Deze overwegingen resulteerden circa drie weken later in het nieuwsbericht dat de renner van EF Education-EasyPost zijn lang uitgeoefende beroep eind 2022 definitief vaarwel zou zeggen.
Langeveld blijft wel werkzaam binnen de Amerikaanse formatie van Jonathan Vaughters: hij zal namelijk de functie van sportief directeur gaan vervullen. Parijs-Tours 2022 zou op 9 oktober de laatste wedstrijd worden van Langeveld. Hiermee trok hij hetzelfde plan als landgenoot Terpstra. Opvallend genoeg crashten Langeveld en Terpstra allebei hun afscheidsrace, maar vielen zij niet letterlijk uit de wedstrijd. 'Mijn carrière beëindigen in Parijs-Tours, een koers met zoveel geschiedenis, is denk ik een goed moment', aldus Langeveld. En zo is dat maar net: succes in de toekomst en vooral bedankt voor wat je hebt laten zien, Sebastian!
Youri van den Berg
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties