Terwijl 'zoon' Albert Philipsen imponeert, twijfelt Mollema over terugkeer in Strade Bianche: 'Het blijft een linke koers'

Na een afwezigheid van vier jaar stond Bauke Mollema weer eens aan de start van de Strade Bianche. De 38-jarige veteraan van Lidl-Trek reed een prima koers, maar zijn ploeg had flink wat pech onderweg op de witte wegen van Toscane. Ondanks dat waren er ook lichtpuntjes, zoals de knappe prestatie van supertiener Albert Philipsen, die kon rekenen op lof van zijn Nederlandse ploeggenoot.

Met een witgeblakerd tenue en een besmeurd gezicht stond Mollema na afloop de NOS te woord. 'Dit is zo'n zware koers', verzuchtte hij, nadat hij als 35e was binnengekomen op de Piazza del Campo. 'Ik mag van geluk spreken dat ik niet ben gevallen. Met de ploeg hebben we heel veel pech gehad, een paar mannen zijn gevallen en een paar hebben materiaalpech gehad. Het was voor ons geen goeie dag.' Ploeggenoot Quinn Simmons was een van de speerpunten van Lidl-Trek. Maar ook de Amerikaan had pech. 'Van met drie voorin, naar met drie op de grond', klaag hij op Instagram. Zo had de Amerikaanse ploeg niet de dag waar men op had gehoopt.

Door alle pech (Mathias Vacek moest afstappen na een nare val) was Mollema een van de voorste mannen in koers van het team. 'Ik heb geprobeerd zo lang mogelijk aan te haken, maar op een gegeven moment word je eraf gereden. Dan probeer je de laatste tien kilometer nog een beetje te genieten van de mooie sfeer, hier.' Het fatale moment voor de Groninger kwam op het moment dat Tom Pidcock en Tadej Pogacar versnelde. 'Op de Sante Marie zat ik er nog bij, toen waren er nog denk ik een man of 30 over. Daar werd ik eraf gereden en heb ik heel lang achtervolgd.'

Lees verder onder de foto!

Mollema hoorde van crash Pogi via radio: 'Maar hij heeft wel gewonnen toch?'

Over de radio kreeg de winnaar van de Ronde van Lombardije te horen dat Pogacar gevallen was: met zo'n 50 kilometer te gaan lag de wereldkampioen in de braamstruiken na een nare schuiver. 'Maar hij heeft wel gewonnen toch?', informeert Mollema. 'Blijkbaar kan hij ook dat compenseren. Het blijft een linke koers, met die gravel. Dat hoort er ook nog een beetje bij.' Door alle hectiek twijfel de Nederlander over zijn toekomst bij deze koers. 'Ik heb er op zich wel van genoten, maar ik weet niet of je mij hier nog een keer gaat terugzien.'

Aan de andere kant van het leeftijdsspectrum: Albert Philipsen was met zijn 18 jaar de jongste deelnemer aan de start in Siena. 'Ik ben echt heel blij dat ik de koers überhaupt heb kunnen uitrijden', jubelt hij na afloop in een persbericht. 'Het was een brute dag op de witte wegen, met veel emoties. Ik ben trots op hoe ik heb gekoerst, en ik ben benieuwd wat ik hier in de toekomst kan doen.' De jonge Deen kwam uiteindelijk als 25e over de streep: een uiterst straffe prestatie.

Lees verder onder de foto!

Philipsen weet nu pas echt hoe zwaar Strade Bianche is

Vooraf wist hij niet echt wat hij kon verwachten van de loodzware koers. 'Het is niet makkelijk om te weten wat de Strade precies is voordat je er zelf hebt gekoerst. Ik ging de wedstrijd in, wetende dat het lastig en hectisch zou zijn, maar ik moet zeggen dat het gekker is dan ik ooit heb ervaren.' Maar hij wist de hectiek te overleven, en dat zorgde voor een trotse Mollema. 'Mijn zoon Albert Philipsen heeft geweldig gereden in zijn allereerste koers boven de 200 kilometer', grapte hij op Instagram.

Eerste deelname of niet, Philipsen zat doodleuk mee met de eerste kopgroep van de dag. 'De koers ging heel goed van start, want ik wist in een sterke vlucht te zitten. Jammer genoeg had ik twee lekke banden en een kettingprobleem, waardoor ik de aansluiting verloor. In het peloton had een van onze leiders (Toms Skujins, red.) een lekke band, dus ik wisselde van fiets met hem. Daardoor moest ik lang achtervolgen om de tweede grote groep te achterhalen, vlak voor de Sante Maria. Vanaf daar was het een lang gevecht tot de finish.'

Het was dus een ware vuurdoop voor de wereldkampioen junioren van Glasgow. Met alle pech toch bij de beste dertig binnenkomen, het is een applausje waard. Maar misschien wel belangrijker: heeft hij het naar zijn zin gehad? 'Het korte antwoord is ja! Ik heb echt genoten, ook al was het zeker de lastigste dag op de fiets die ik ooit heb gehad', besluit Philipsen.