Van der Poel was de enige die het ontembare beest wist te temmen - en het leidde tot een van de mooiste koersen ooit

Als je aan de mooiste wedstrijden ooit denkt, kom je al snel uit op de Amstel Gold Race van 2019. Ook Parijs-Roubaix van 2016 komt op in het hoofd, of de slotrit van de Tour de France Femmes van vorig jaar. Maar dit jaar werd er een koers gereden die al die wedstrijden misschien wel overtreft. Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Filippo Ganna zorgden in maart voor een nog nooit eerder vertoond spektakel.

Pogacar stond in 2020 voor het eerst aan de start van Milaan-Sanremo. Als 21-jarig broekie werd hij 12e: het is samen met zijn zijn uitvallen in Luik-Bastenaken-Luik en zijn allereerste deelname aan La Doyenne in 2019 de enige keer dat hij niet in de top 5 eindigde van een Monument. Vier keer stond hij nog aan de start van Sanremo, en telkens kwam hij dichter bij de zege. Maar die bleef vooralsnog uit.

Want La Primavera is volgens velen het allermoeilijkste Monument om te winnen. De lengte en het geaccidenteerde terrein maakt het extreem lastig. De klimmers komen meestal niet in aanmerking, en de sprinters moeten de kleine puisten in de finale overleven. Aanvallers moeten de blauwdruk van Van der Poel volgen: versnellen op de Poggio, of zelfs wachten op de slotkilometers zoals Jasper Stuyven of Fabian Cancellara dat deed.

Pogacar deed er altijd alles aan, en vooral de laatste twee edities sjorde hij als een malle op de laatste helling. Maar telkens was Van der Poel de boeman: in 2023 won de Nederlander zelf, en een jaar later wist hij zijn ploegmaat Jasper Philipsen aan de zege te helpen door de Sloveen in toom te houden. Maar in 2025 moest het voor Pogi eindelijk raak zijn.

Lees verder onder de foto!

Plan-Pogacar werd vroeger dan ooit ingezet

Met een speciale fiets en een nieuw plan ging de wereldkampioen de strijd weer aan. Het wachten op de Poggio ging hem tot dusver niet goed af, maar eerder vertrekken leek gekkenwerk, zo leerde de geschiedenis. Maar dat deert Pogacar niets, zo weten we eigenlijk al lang. En dus werd het plan in werking gesteld: vanaf het oprijden van de Cipressa ging het tempo de lucht in.

Na een snoeiharde lead-out van zijn adjudanten trok Pogacar zelf door op de steilste stroken. Van der Poel herkende het gevaar en nestelde zich in het wiel, met Ganna die dapper aanhaakte. De Italiaan waaide er meer dan eens af, maar kon op eigen tempo terugkeren bij de twee tenoren. Fase één van het plan was mislukt, maar de wereldkampioen is geen opgever.

Op de Poggio werd het spektakel nog groter: vanaf de eerste meters trok de wereldkampioen vol door. Als een bezetene sjorde hij aan de fiets: één versnelling, twee versnellingen... Tot vier keer toe probeerde hij het, en even leek de winnaar van 2023 het moeilijk te hebben. Maar toen die zelf versnelde, was het eigenlijk al duidelijk dat Pogacar iets anders moest proberen. Samen werd de afdaling ingezet.

Lees verder onder de foto!

Met instinctieve sprint temt Van der Poel Pogacar

Maar dan was er nog die dekselse Ganna... De tijdrijder dook als een valk naar beneden wist de aansluiting met 800 meter te maken. Een koninklijke sprint gloorde, en waar iedereen verwachtte dat de explosieve Van der Poel zou wachten tot op het laatste moment, verraste hij vriend en vijand. Vanaf de kop, aan de andere kant van de weg en op instinct zette hij zijn spurt op ruim 250 meter in.

Ganna en Pogacar waren met stomheid geslagen en zette vergeefs de achtervolging in. Maar de meters voorsprong van de Nederlander waren niet meer terug te halen. Ganna kwam te laat, en Pogacar kon er ook niet meer overheen komen: Van der Poel had het ondenkbare gedaan en temde de zo ontembare wereldkampioen, iets wat in een wegrit verder eigenlijk alleen Mattias Skjelmose en Thymen Arensman lukte.

Een onvergetelijke editie, die terecht een plekje in de geschiedenisboeken krijgt. 'Het probleem is dat niemand deze tweede plaats gaat onthouden, alleen Mathieu zal herinnerd worden', treurde Ganna. We zullen de Italiaan geruststellen: niemand gaat deze koers vergeten, en daarmee ook de eerste verliezers niet. Want zonder hen was het nimmer zo mooi geweest.