Column: Corona, Kelderman en Van der Poel maken mij onredelijk, is dat erg?

Het voorseizoen is begonnen en het profpeloton deelt de eerste speldenprikken aan elkaar uit in de voorbereidingskoersen. Argentinië, Andalusië, Algarve, overal is het even mooi om te zien hoe de mannen de strijd met elkaar aan gaan en om al even te voelen wat het seizoen voor ons in petto heeft. En toch baal ik er op dit moment van dat het wielrennen zo belangrijk is in mijn leven.

Dat heeft met meerdere dingen te maken, die ik allebei even zal uitleggen. Het eerste is het bestaan van de UAE Tour en de Saudi Tour. Deze voorbereidingskoersen zijn belangrijk voor het wielerpeloton. Ze zorgen er voor dat het onderhouden van ploegen financieel houdbaar blijft en ze leveren de nodige koerskilometers op een hoog niveau.

Het voortbestaan van die ploegen is belangrijk voor me. Toch maakt het me gruwelijk boos dat een hele hoop WorldTour-ploegen het vliegtuig in stappen om naar landen af te reizen waar vrouwen vrijwel geen rechten hebben en de meeste hotels zijn gebouwd door onbetaalde arbeiders zonder paspoort. De ploegen worden betaald met geld verdiend door olie die een nieuwe watersnoodramp elke dag een beetje dichter bij laat komen. Op zo’n moment wil ik dat wielrennen even op nummer twee komt, en iedereen duidelijk kan beslissen dat dit zo natuurlijk niet langer kan.

Mijn hypocriete reactie op het corona-nieuws

Ik ben natuurlijk niet vrij van hypocrisie. Ook ik zet het wielrennen in mijn hoofd vaak onterecht hoog in de pikorde der dingen. Toen het bericht kwam dat het coronavirus wellicht roet in het eten zou gaan gooien voor Milaan-Sanremo, was mijn eerste gedachte: ‘Een weekend minder waarin ik Mathieu van der Poel kan zien rijden, wat zonde’. Mijn tweede gedachte kwam toen ook de Giro onzeker bleek, en was nog een stukje erger: ‘Dat gaat onze site bezoekers kosten, daar zal de baas niet blij mee zijn.’

Mijn derde gedachte kwam pas een halve dag later, terwijl die de eerste had moeten zijn: ‘Wat erg dat de mensen in Lombardije nu met die angst moeten leven, en dat dit virus zo veel levens bedreigt.’ Ik walg van mijn eigen onvermogen om het wielrennen als belangrijke bijzaak te zien. Collega Aljan lukte het eerder wel, toen het ging om de bosbranden in Australië. Waarom vind ik dit dan zo moeilijk?

Is het wel zo erg om soms onredelijk te denken?

Toen ik er over nadacht, vielen de stukjes eigenlijk vrij snel in elkaar. Als ik het wielrennen zou relativeren tot wat het eigenlijk is, ‘mannen en vrouwen die een kleine vijftien jaar van hun leven tachtig dagen per jaar proberen zo kort mogelijk te fietsen’, is er natuurlijk geen reet meer aan. Als die sport niet belangrijk is in mijn hoofd, kan ik natuurlijk niet met plezier al die uren kijken. Dan zou ik in dit werk helemaal geen lol hebben.

Conclusie is dus dat onze neiging naar het belangrijk maken van onze hobby’s ons automatisch onredelijk maakt. Het wielrennen neemt een oneerlijk belangrijk plekje in ons hoofd en ons hart in, omdat dat precies de manier is waarop we er plezier uit halen. Op dit moment wens ik daarom sterkte toe aan alle slachtoffers van het coronavirus en hun families, maar hoop ik daarnaast Van der Poel, Kelderman en Evenepoel dit jaar toch ook in Italië te kunnen zien schitteren. Ik leg me er maar bij neer dat ik op dit gebied soms heel erg foute dingen ga denken, het is geloof ik niet zo erg. (Foto: Sirotti)

Door: Ward Hilhorst