Iets meer dan een half jaar geleden lag Matteo Moschetti enorm in de kreukels. Een botsing met een vrachtwagen op de training richtte veel lichamelijke schade aan, maar eiste ook mentaal zijn tol. Vorige week behaalde de Italiaan van Q36.5 Pro Cycling een schitterende zege in de Alula Tour en reed de snelste sprint ooit gemeten: een prachtig comeback-verhaal van de spurter.
Het noodlot sloeg toe op 23 juli 2024. 'Ik had een vlucht later die dag, dus ik gebruikte de ochtend voor een rustig ritje van ongeveer twee uur', herinnert Moschetti zich op de website van zijn ploeg. 'Dat is wanneer het gebeurde. De vrachtwagenchauffeur heeft me nooit gezien. Ik ging niet eens zo snel, maar het was heel eng om te beleven.'
Het resultaat van het ongeval: meerdere gebroken nekwervels, een gebroken sleutelbeen en een flink gehavend gezicht. 'Het had veel erger kunnen zijn. Ik had alleen een operatie nodig aan mijn sleutelbeen, dat hoort bij wielrenner zijn', lacht de snelle Italiaan. 'Het helen van de gebroken nek was niet simpel. De nekblessure kostte veel tijd en het was heel onprettig.'
Lees verder onder de Tweet!
'Wist dat ik mentale hulp moest zoeken'
'Het was augustus en ik had de hele tijd dat ding om mijn nek. In de nacht kon ik hem afdoen, maar dan moest ik mijn nek stabiliseren met kussens. Ik sliep nooit meer dan een paar uur, ook omdat mijn gezicht heel erg jeukte van alle sneetjes. Ik verbleef bij mijn familie, dat heeft me heel erg geholpen. Ik kon niet voor mezelf zorgen. Het was heel moeilijk voor me, maar ook voor hen, om me zo te zien.'
Na een lange tijd revalideren kreeg Moschetti groen licht om weer op de fiets te stappen, zij het op een laag pitje. Er werd aanbevolen om met een psycholoog te praten over het ongeluk. 'Ik reed heel rustig, maar het was geen leuke ervaring. Ik wist dat de dokters gelijk hadden: ik moest mentale hulp zoeken.' Daar zette hij stappen om over zijn angst om te fietsen te komen.
Lees verder onder de foto!
Fietstochten met gezelschap waren nodig: 'Dan was ik niet alleen'
'Ik begon eerst met indoor trainen, en later met ritjes buiten, met gezelschap. Dan was ik niet alleen. Eerst reed ik alleen op fietspaden. Ik moest stap voor stap over mijn angsten heen komen.' In de Gran Piemonte maakte de sprinter van de ploeg van Tom Pidcock zijn rentree in het peloton. Hij kon de Italiaanse najaarskoers dan niet afmaken, het gaf hem wel het vertrouwen dat hij het nog kon. De voorbereiding voor het nieuwe seizoen was daarmee zonder druk.
Hij begon 2025 in Saudi-Arabië. Na twee vierde plekken in de AlUla Tour sprintte Moschetti naar de winst in de slotrit. Met de twee ritzeges en de eindzege van Pidcock was deze overwinning een kers op de taart. 'We besloten pas in de laatste ronde om voor een sprint te gaan, toen we wisten dat Tom's klassement bijna zeker was.'
Lees verder onder de video!
De snelste sprint ooit: 'Ik was heel emotioneel'
De laatste 500 meter werden afgelegd met een gemiddelde snelheid van 83 kilometer per uur, dankzij de licht aflopende aankomst. 'Tijdens de sprint heb je zelf niet eens door hoe hard je gaat. Uiteindelijk ging alles goed en de groep was klein, maar volgend jaar moet er misschien een sprint komen met de wind op de kop of een sprint op een oplopende strook. Ik was heel emotioneel, omdat ik zag hoe blij mensen voor me waren.'
Het trauma van het ongeval is inmiddels verwerkt. 'Crashes kunnen altijd gebeuren. Het is onderdeel van wat we doen. Het betekent niet dat ik geen angst heb, maar niet meer dan voor mijn ongeluk. Mijn grootste worsteling was het terugkeren op de openbare wegen.' Moschetti ziet dat het fietsen steeds gevaarlijker wordt, zeker met het aantal doden tijdens trainingsritten de afgelopen tijd. 'Ik heb een gevoel dat het te vaak gebeurt, en je realiseert je weer hoe kwetsbaar we als fietsers eigenlijk zijn.'
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties