Vijf grootste verrassingen van 2021 | Wie fietsten zichzelf rechtstreeks in onze harten?

Het wielerjaar 2021 loopt ten einde en dat betekent dat het tijd is voor de eindejaarslijsten! De komende weken beoordeelt In de Leiderstrui een aantal van de belangrijkste koersen en renners van het jaar en ditmaal is het de beurt aan vijf meest verrassende renners van 2021!

De top vijf is gekozen op basis van onverwachte prestaties. Jonge renners die te boek stonden als talent en een grote stap hebben gezet, zijn daardoor minder verrassend, terwijl oudere renners die zo'n stap zetten eerder in aanmerking komen voor een topnotering.

Eervolle vermeldingen

In de uiteindelijke selectie was maar plek voor vijf renners en daardoor greep een grote groep renners net mis, terwijl die wel degelijk verrassend sterk presteerden in 2021. Daarbij moet één ploeg in het algemeen genoemd worden: Bahrain Victorious. De ploeg is goed vertegenwoordigd in de top vijf, maar miste met Matej Mohoric en Gino Mäder ook nipt de top vijf. De Sloveen reed met twee ritzeges in de Tour de France, sterke tweede plaatsen in weekkoersen (Ronde van Polen en BinckBanck Tour) en de Clásica San Sebastián een geweldig jaar, maar stond al bekend als een sterke renner en zegevierde meerdere keren in grotere koersen in het verleden. Ook Mäder kwam met een sterke Vuelta a España en zeges in de Giro d'Italia en Ronde van Zwitserland dichtbij een plek in de top vijf, maar van hem kon een grote stap enigszins verwacht worden als groot talent.

Daarnaast verdienen veel anderen ook een eervolle vermelding. Ben O'Connor maakte indruk met een zege en vierde plek in de Tour de France, maar met een zege in de Giro van 2020 had hij al naam gemaakt. Neilson Powless reed een zeer sterk najaar met winst in de Clásica San Sebastián en een vijfde plaats op het WK, terwijl ook Mikkel Honoré (o.a. ritzege Ronde van Baskenland) en Michael Storer (rit- en eindzege Tour de l'Ain, twee ritten en de bergtrui in de Vuelta) een zeer grote stap zetten. Net als Jasper Philipsen, die een zeer zegerijk jaar beleefde, maakten zij een enorme, in sommige opzichten verrassend grote, stap, maar vanwege hun talent en de grote verwachtingen blijft het bij een eervolle vermelding.

Matej Mohoric wint een prachtige Tourrit, maar grijpt naast deze top vijf

5. Christophe Laporte

Lang was hij lead-out en knecht van kopmannen als Elia Viviani bij Cofidis, maar Christophe Laporte maakte in 2021 definitief naam voor zichzelf als kwaliteitsrenner. Hij verdiende daarmee zelfs een transfer naar Jumbo-Visma, waar hij een van de sterkhouders van de klassiekerploeg moet worden. Nadat Laporte in 2018 en 2019 al vaak voor ereplaatsen meedeed en wat kleinere koersen in Frankrijk wist te winnen, beleefde hij een zegeloos 2020. Was de Fransman wel gemaakt voor het grote werk?

In 2021 rekende Laporte af met die vraag. Hij reed sterk in grote koersen als Parijs-Nice met meerdere ereplaatsen en sprintte in sterke deelnemersvelden naar winst en tweede plaatsen. Wat echter vooral indruk maakte, was zijn veelzijdigheid. Laporte won in Dwars door Vlaanderen de sprint om plek twee achter Dylan van Baarle, werd tweede achter Mathieu van der Poel in een lastige rit in de Ronde van Zwitserland, won het Circuit en GP de Wallonie en deed mee in de top in de heuvelritten van de Benelux Tour. Dat werd afgetopt met een prima zesde plek in Parijs-Roubaix, Het zorgt ervoor dat we flink wat kunnen verwachten van de veelzijdige Franse renner in het zwartgeel van Jumbo-Visma de komende jaren.

4. Damiano Caruso

De nummer vier van deze lijst is een renner die altijd redelijk wist te presteren in de luwte van zijn kopmannen in grote rondes. Hij wist voor dit jaar in alle drie de grote rondes een toptienklassering te behalen, maar als een geweldenaar stond hij niet bekend. Damiano Caruso was een degelijke knecht die in de weekkoersen ook wel eens voor eigen kansen ging, maar een topklassering in de Tour, Vuelta of Giro? Dat had hij nooit laten zien.

Dat hij die stap als 33-jarige nog zou zetten, had waarschijnlijk bijna niemand verwacht. Toen kopman Mikel Landa hard onderuit ging in het begin van de Giro d'Italia 2021, moest Bahrain Victorious overschakelen naar plan B. Met Gino Mäder won de ploeg al snel een rit, maar ook verloor de ploeg in diezelfde Mäder en Mohoric twee belangrijke renners na valpartijen. Dat Caruso in de resterende twee weken de meest constante klassementsrenner was en naar een podiumplek fietste, was dan ook indrukwekkend te noemen.

In de twintigste rit deed hij nog een uiterste poging om Egan Bernal uit het roze te rijden, een poging die lof oogstte. Hij werd niet beloond met de eindzege, al pakte hij wel op prachtige wijze de rit. Caruso stapte verrassend uit de schaduw van zijn kopmannen en behaalde de mooiste tweede plek en zege van zijn wielerleven.

3. Sonny Colbrelli

Hoewel Caruso een zeer grote verrassing was in 2021, is hij niet de hoogst geklasseerde renner van Bahrain Victorious in deze lijst. Die eer is namelijk voor Sonny Colbrelli. Hij stond voor dit jaar bekend als een sprinter die een heuveltje over kon, maar dat profiel heeft hij in het afgelopen wielerjaar definitief vaarwel gezegd. Wat de Italiaan heeft laten zien, is eigenlijk vrijwel ongeëvenaard in het peloton. Van sprints tot bergritten en van weekkoersen tot monumenten, Colbrelli beleefde een 2021 om niet te vergeten.

Het voorjaar was niet je-van-het voor Colbrelli, maar in voorbereiding op de Tour vond hij zijn sprintersbenen: hij won in de Tour de Romandie en domineerde de sprints in het Critérium du Dauphiné: één zege, drie keer tweede achter een vooruitgebleven vluchter. Zijn hoofddoel verliep echter teleurstellend. In de Toursprints liet hij het afweten. Wél reed hij geweldig in de bergen, met een derde plek in een bergrit als hoogtepunt. Het bleek een voorbode voor het najaar, waar Colbrelli zijn beste vorm liet zien.

Het begon met de Benelux Tour, die hij op prachtige wijze won. Op de korte, steile klimmetjes was hij de sterkste van het peloton. Vervolgens liet hij dat ook in de bergen zien op het EK, waar hij Remco Evenepoel wegzette. In die topvorm greep hij nog even de Memorial Marco Pantani mee, voordat hij de overwinning van zijn carri`ere behaalde: in een legendarische editie van Parijs-Roubaix was hij Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel te snel af. Hoewel Colbrelli in de sprint misschien teleurstelde, compenseerde hij ruimschoots op elk ander terrein als grote verrassing. Met nieuw gevonden klimmersbenen en als kasseienspecialist transformeerde Colbrelli zichzelf als renner.

2. Jonas Vingegaard

Op nummer twee vinden we de zeer verrassende runner-up van de Tour de France terug. Jonas Vingegaard stond als een prima renner te boek, won in 2019 een rit in de Ronde van Polen en ondersteunde Roglic in zijn Vuelta-winst in 2020. Voor hem leek dan ook een mooie toekomst weggelegd. Weinig mensen hadden echter verwacht dat de 24-jarige Deen een verbluffend jaar zou rijden en daarin een van de beste klassementsrenners zou zijn. Het begon al in zijn eerste koers van het jaar: in de UAE Tour won hij een bergrit voor Adam Yates en Tadej Pogacar. Zijn tweede koers van het seizoen won hij: twee ritten en de eindzege in de Coppi e Bartali.

Zijn derde koers was in een sterk deelnemersveld misschien nog wel het meest indrukwekkend. In de Ronde van Baskenland maakte hij tactisch ploegenspel van Jumbo-Visma mogelijk en werd hij tweede achter Roglic en vóór Pogacar. Na de afmelding van Tom Dumoulin was hij dan ook de logische vervanger om de Tour de France te rijden. Dat hebben we geweten, want hij was daar de enige die Pogacar aan het wankelen bracht na het uitvallen van kopman Roglic. Hij werd tweede op een straatlengte achterstand, maar op de Mont Ventoux loste hij de Sloveen en met zijn sterke tijdrit is hij in potentie een grote uitdager voor de komende grote rondes. We hebben het laatste nog niet gehoord van deze Deense verrassing.

1. Mark Cavendish 

De lijst wordt afgesloten door misschien wel de allergrootste verrassing van 2021. Mark Cavendish was voor 2021 eigenlijk afgeschreven, na meer dan twee jaar zonder zege en in tranen na Gent-Wevelgem had hij namelijk geen contract. Patrick Lefevere bood hem een uitweg, maar tot zeges leidde het in zijn eerste koersmaanden niet. In de GP Jean-Pierre Monsère versloeg Tim Merlier hem, terwijl Jakub Marezcko de betere was in rit 1A van de Coppi e Bartali. Die teleurstelling culmineerde in de Scheldeprijs tot een mini-debacle voor de ploeg: Sam Bennett trok de sprint aan en liet ruimte voor Cav, maar Philipsen was ze te slim af. Ging het nog goedkomen voor de voormalig topsprinter?

In de Ronde van Turkije viel vervolgens alles op z'n plek, en hoe. In de eerste koers na de Scheldeprijs liet hij zijn tanden zien: vier ritzeges tegen André Greipel en Philipsen. Betekende dit de terugkeer van de veelwinnaar? De volgende glimp van die klasse zagen we in de Baloise Belgium Tour, waar Cavendish grote namen als Merlier, Pascal Ackermann, Dylan Groenewegen en Caleb Ewan te slim af was. Het bleek een voorschot op een fameuze Tour. Een groene trui en vier ritzeges, waarmee hij het record van 34 Tourritzeges van Eddy Merckx evenaarde. Na drie jaar zonder ook maar één zege, kende Cav een geweldige terugkeer. Daarmee eindigt hij met stip op één als grootste verrassing van 2021.

Pim Lansbergen (E-mail: redactie@indeleiderstrui.nl)