Yoeri Havik is wereldkampioen Puntenkoers, wie had dat gedacht? De Nederlander geloofde het zelf ook amper toen hij vrijdag de regenboogtrui kreeg omgehangen. Een mix van emoties, nadat vooral de mensen om hem heen altijd vertrouwen in hem hielden, zo vertelt hij in het Algemeen Dagblad.
Op de baan in Saint-Quentin-en-Yvelines domineerde Havik vrijdagavond de Puntenkoers, die hij al rondes voor het einde had gewonnen. 'Het was zaak om recht te blijven, want ik viel nog bijna', zo zei hij na afloop in het flashinterview. 'Dit was mijn dag', zegt hij verder in het AD. 'Iedereen had het er over hoe goed ik was in training. Dat is leuk en aardig, maar je moet het in de koers doen. Dat het zo goed ging en ik zo goed ben, daar geloofde ik zelf niet in. De mensen om me heen gelukkig wel.'
Eén iemand in het bijzonder staat altijd achter Havik en dat is maatje en jeugdvriendin Amy Pieters. Het leven van de renster is compleet veranderd na een crash tijdens een training, eind vorig jaar. Ze liep hersenletsel op en zat na de race meteen in het hoofd van Havik. 'Amy was een van die mensen die er altijd in geloofde dat ik voor die individuele onderdelen moest gaan. Ik zei altijd: "Laat mij maar die koppelkoers doen, daar heb ik veel meer zelfvertrouwen in." Maar dat ik dit in een puntenkoers kan doen, ongelooflijk.'
Zelf geloofde Havik er niet in. 'Ik snap het nu nog niet dat ik straks in zo’n regenboogtrui rij', stelt hij veelzeggend. Het is een trui waarvan Pieters er meerdere won en dat maakt het nog specialer. 'Amy was zo goed, was wereldkampioen en dan gebeurt dat. Als je beelden ziet van Amy in een regenboogtrui, zie je een jonge vrouw in de vorm van haar leven. Die is er nu niet. Amy is er nog wel, maar niet meer zoals toen.'
In De Telegraaf legt Havik uit wat het gemis van Pieters betekent op de baan. 'We zitten hier in onze wedstrijdfocus, dus je bent er niet steeds mee bezig. Maar er hoeft maar iets te gebeuren en Amy is zo weer in onze gedachten', zo zegt hij. 'We kennen elkaar al van jongs af aan, ik was heel lang geleden zelfs een beetje verliefd op haar. Mijn koersmaatje Jan-Willem van Schip en Kirsten hadden soms hun eigen routines richting de wedstrijden en dan zaten Amy en ik gezellig bij elkaar te geinen. Net als vroeger. We hadden eigenlijk het contact van bij de jeugd weer, dat maakt het des te stiller nu dat is weggevallen.'
Lees het artikel op de mobiele website