Soete en Brand winnen, Zonneveld vuurt gravelwedstrijd in Aken: 'Reed bijna vrouw met baby ondersteboven'

Daan Soete (mannen elite) en Lucinda Brand (vrouwen elite) hebben de in Aken georganiseerde manche uit de UCI Gravel World Series naar zich toegetrokken. Bij eerstgenoemde categorie deed ook AD-columnist Thijs Zonneveld mee, al was hij allesbehalve te spreken over de organisatie aldaar.

Zoals wel vaker het geval was in recentelijk verreden gravelkoersen werd het wederom een Nederbelgische strijd. Bij de twee weken eerder afgewerkte manche in Zuid-Limburg - toen Toon Aerts en Tessa Neefjes met de zege aan de haal gingen - was dat bijvoorbeeld ook het geval. Toch was het in de uitslag niet helemaal een onderonsje van de Lage Landen, daar de Duitser Frederik Raßmann het zilver mee naar huis nam achter solist Soete (Deschacht-Hens-Maes).

Bij de vrouwen was het dus Baloise Trek Lions-uithangbord Brand die de bloemen mee naar huis nam, terwijl verwachte podiumkandidaten als Lorena Wiebes en Sanne Cant het eremetaal juist misliepen. Rosa Klöser en Lore De Schepper waren namelijk de twee overige dames op het podium.

Zonneveld maakt gehakt van organisatie gravelkoers

Dan misschien nog wel het meest merkwaardige verhaal van allemaal: Zonneveld sprak bij wielerpodcast In Het Wiel over de slechte organisatie bij het evenement. 'Het was vreselijk, echt waar', duidde hij bij Hidde van Warmerdam. 'Het was zo idioot gevaarlijk dat ik na één van de drie rondes al dacht: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik had een dag eerder aan mijn vrouw beloofd dat ik geen gekke dingen ging doen, maar ik heb één ronde lang hele gekke dingen gedaan. Het ging helemaal nergens over.'

Zonneveld geeft zijn bijzondere relaas vervolgens meer duiding. 'We reden dus in Aken, bij een UCI Wereldbekerwedstrijd. En gezien de mondialisering van het gravelrijden mag je bij een wedstrijd onder de vlag van de UCI verwachten dat het in ieder geval een parcours is dat is afgezet, van pijlen is voorzien en is beveiligd. Maar dat was het allemaal niet. Na zeven kilometer reden we een stadspark in en we deden zomaar wat. We volgden de route ongeveer, maar ik weet zeker dat we er een aantal keer van afgeweken zijn. Toen we op een gegeven moment terugkeerden op parcours, reden we ineens tegen een stroom aan geloste renners in. Die moeten ook what the fuck?! hebben gedacht.'

'Daarna reden we het stadspark weer uit', vervolgt de 43-jarige journalist. 'Volgens mij heb ik in de eerste tien kilometer daarna wel vier auto's gezien, waarvan eentje in tegenovergestelde richting het peloton in. Ook reed er een auto een klimmetje omhoog en moesten we eromheen. Ook stond er ergens een trekker op een gravelpaadje. Ik probeerde ervoor te zorgen dat we de koers konden stilleggen, maar dat is wat moeilijk in een gravelkoers. Ik probeerde dan maar vol op de wedstrijd te focussen, maar het was gewoon sprinten na iedere bocht. Ergens was een wandelingetje aan de gang en schrokken de mensen zich lam dat we langskwamen. Er was niets afgezet. Ik reed zelfs bijna een vrouw met baby ondersteboven.'