Een wereldkampioen komt boven! Alaphilippe rijdt godganse dag vooraan en bekroont vlucht met prachtzege

De loodzware twaalfde etappe van de Giro d’Italia is een prooi geworden voor Julian Alaphilippe. De aanvalslustige Fransman reed de hele dag vooruit en bekroonde zijn inzet met een werkelijk waar prachtige zege in Fano. De springveer van Soudal Quick-Step kwam solo aan. Een slagveld bij de klassementsmannen bleef uit, Tadej Pogacar behield probleemloos zijn roze trui.

De renners stond een behoorlijk pittige rit te wachten, met meer dan 2000 hoogtemeters. Onderweg lagen er vier gecategoriseerde, maar ook heel veel andere klimmetjes op de route naar Fano. Vanaf kilometer vijftig ging het eigenlijk alleen nog maar bergop en bergaf. Op tien kilometer voor de finish lag nog een laatste kans om te ontsnappen, alvorens de finish vlak verliep na een wel degelijk technische finale. Wie wilden zich hier wel aan wagen?

Totale chaos bij ontstaan kopgroep, Alaphilippe en Narváez grote aanstichters

Op die vraag was het antwoord duidelijk: eigenlijk wilde iedereen wel mee. Het regende op het eerste vlakke gedeelte al aanvallen, onder anderen Matteo Trentin probeerde het, samen met Roel van Sintmaartensdijk. Hun poging slaagde, net als die van andere grotere groepen, niet. Het was daarom wachten op de eerste echte, selectief oplopende stroken, na 55 kilometer koers. Daar gebeurde het dan toch, maar vraag niet hoe.

Een groep van vier, met daarin Edoardo Affini (Visma | Lease a Bike) en Simon Clarke (Israel-Premier Tech) als grote roergangers, geraakte weg en kreeg aansluiting van een grotere groep, met daarin onder anderen Trentin, Julian Alaphilippe en Jhonatan Narváez. Later sloten nog talloze namen aan. Attila Valter maakte de oversteek, net als Filippo Ganna (INEOS Grenadiers), Mauri Vansevenant en Jan Hirt (Soudal Quick-Step), Pelayo Sanchez en Nairo Quintana (Movistar) en ritwinnaar Benjamin Thomas (Cofidis)

Vlucht van 38 man werkt totaal niet goed, Alaphilippe en Maestri maken er samen prachtig avontuur van

Zij waren echter niet de enige. Na enige tijd reden Alaphilippe en Maestri samen weg. Ze pakten een gat van een minuut. Van achter klitten de twee grotere groepen samen tot een groep van 36(!) man. In deze groep bleek al gauw dat niet iedereen zin had om samen te werken en dat niet iedereen een hand wilde toesteken. Ganna ging daarop werken voor Narváez, die demarreerde en wat mannen achter hem aan kreeg. Op 70 kilometer van de meet hadden zij een flink gat op de rest van de eerste vluchters, die langzaamaan tijd verloren en weer richting het peloton afgleden. Daar was de sfeer loom, alsof men slechts toeristisch en doelloos rondreed. Een chasse patate collectif, zou je kunnen zeggen.

Narváez had er echter wel zin in. Wie had hij mee? Quinten Hermans (Alpecin-Deceuninck), Christian Scaroni (Astana), Michael Valgren (EF Education-Easypost), Dion Smith (Intermarché-Wanty), Gijs Leemreize (dsm-firmenich PostNL) en de eerder genoemde Thomas, Trentin en Clarke. Hun achterstand op het duo Maestri-Alaphilippe ging echter niet gemakkelijk omlaag, het duo bleek bijzonder taai. Ondanks de samenwerking onder leiding van de Ecuadoraan van INEOS Grenadiers. Het peloton was in deze fase behoorlijk in slaap gesukkeld. Klassementsmannen met aanvalsplannen leken er niet te zijn. De aanvallers kregen alle ruimte om het uit te maken in het schitterende heuvelland van Oost-Italië.

Alaphilippe graaft zijn taaiheid op tijdens laatste klim en kachelt richting trilogie

Tussen vijftig en dertig kilometer voor de streep schommelde de voorsprong van Alaphilippe en Maestri tussen de minuut én twee minuten. Het duo werkte geweldig samen, Maestri werkte mee met de Fransman en mocht in ruil hiervoor de bergpunten pakken op de klimmetjes. Op twintig kilometer van de meet hadden ze nog vijftig seconden. Ondertussen stak er op de open stukken wat zijwind de kop op. Bahrain Victorious probeerde de koers hier hard te maken. Even ging het op de kant, maar serieuze afvallers leverde het niet op.

In de finale wachtte nog de klim van Giovo, een steil rotding dat niet gecategoriseerd was, maar wel voor de beslissing zou zorgen voor de ritzege. Het duo vooraan begon aan de klim met een voorgift van veertig seconden. Het grillige hellinkje was voor Alaphilippe genoeg om Maestri te lossen. In de groep daarachter waren Valgren en Narváez de sterksten, ook Hermans kon mee. Alaphilippe verloor echter niet veel tijd en kwam boven met 38 tellen voor op de naaste achtervolgers.

In de afdaling bleven Hermans en Narváez over in de achtervolging op Loulou. Diens gouden uur leek dan toch echt aangebroken, daar zijn tegenstanders samen niet veel sterker waren dan de Fransman alleen. In de bochtige finale door Fano kwamen de Belg en de Ecuadoraan geen meter dichterbij. Alaphilippe behield zijn voorsprong en kon zich opmaken voor een hele mooie aankomst. Solo, haast als vanouds, als in zijn beste jaren. Een dik verdiende zege bovendien, binnengesleept met heldenmoed. De Fransman haalde zo ook zijn trilogie binnen, na zijn ritzeges eerder in de Vuelta en de Tour. Narváez werd tweede, Hermans derde. Het peloton bolde binnen op een vijftal minuten, maar echte grote mannen waren daar niet verdwenen. Pogacar bleef probleemloos in het roze.

Uitslag 12e etappe Giro d'Italia 2024

Results powered by FirstCycling.com