Ik ben geen die hard Formule 1-fan, maar volg de sport wel al zo'n tien jaar. Eigenlijk loopt mijn kennismaking met de sport parallel met mijn eerste indruk met de 'echte' voorjaarsklassiekers. Op tienjarige leeftijd zat ik op 5 april 2009 vroeg in de ochtend naar twee schermen te kijken. Op de ene de start van de Ronde van Vlaanderen van dat jaar, op de andere de start van de GP Maleisië in de koningsklasse van de autosport. En nu hoop ik dat de ene sport wat kan leren van de veiligheidstransitie van de andere.
Let op: sommige links naar videos in dit artikel kunnen als schokkend ervaren worden
Die GP in Maleisië werd vanwege het ontzettend slechte weer nooit afgemaakt. Lewis Hamilton noemde het 'de gevaarlijkste omstandigheden' ooit, en gezamenlijk met de organisatie werd er besloten om de wedstrijd definitief te staken. Jenson Button werd uitgeroepen tot winnaar, maar eigenlijk won iedereen. Er werden halve punten uitgedeeld in plaats van hele, maar belangrijker nog: niemand was gewond geraakt. Die middag won Stijn Devolder overigens de Ronde van Vlaanderen.
Gewond raken in het wielrennen, ik had - ook op tienjarige leeftijd - al snel in de gaten dat het erbij hoorde. Amper tien dagen na het stilleggen van de GP Maleisië kwakte in de Scheldeprijs het halve peloton tegen de grond in Schoten, een finish die al sinds jaar en dag berucht is. En weer vier dagen later smeet Theo Bos zijn rivaal Daryl Impey op ongenadig harde wijze de hekken in. Resultaat: een heel scala aan botbreuken.
Maar het gaat zo vaak goed, totdat het écht fout gaat
In verschillende sporten hebben er ingrijpende gebeurtenissen moeten plaatsvinden voor er daadwerkelijk werd ingegrepen. Neem de Super G in het skiën, één van de snelste onderdelen van de sport. Nadat de Oostenrijker Matthias Lanzinger in 2008 zijn onderbeen moest laten amputeren na een huiveringwekkende crash in het Noorse Kvitfjell, ontstond er discussie over de gevaren van de sport. Het leidde tot veranderingen.
In de Formule 1 moest er nog iets met veel erge proporties gebeuren voor de veiligheid onder de loep genomen werd. Het Imola-weekend in 1994 kostte de levens van legende Aryton Senna en de Oostenrijker Roland Ratzenberger, waarna er grondig onderzoek werd gedaan naar de veiligheidsmaatregelen die beter moeten in de sport.
Ook het voetbal heeft een soortgelijke revolutie ondergaan, weliswaar meer gericht op toeschouwers. Daar waren echter wel het Heizeldrama (1985, 39 doden) en de Hillsboroughramp (1989, 96 doden) voor nodig. En het wielrennen? Daar wordt het nog steeds als normaal gezien dat renners vallen. Sterker nog, het is onderdeel van het 'spektakel' geworden. In het 'Best Moments of Tour de France 2020' filmpje van de ASO zie je talloze valpartijen. Bij de beste momenten dus. En ja, er breekt iemand hier zijn been en iemand daar zijn arm, maar moet dat als normaal gezien worden? Het zijn tenslotte ook loopbanen van jonge topsporters waar het over gaat.
Het misselijke gevoel na een zware klapper
De Ronde van Polen toonde maar weer eens dat het uur van de waarheid in het wielrennen echt heeft geslagen. Waar de organisatie van de sprint in Katowice vooraf nog pronkte met het feit dat het de snelste spurtaankomst ter wereld is (met meer dan zeventig kilometer per uur), voltrok zich daar het drama Fabio Jakobsen/Dylan Groenewegen, met ook Eduard Prades, Marc Sarreau en Damien Touzé als slachtoffers.
Het gevoel wat ik destijds kreeg heeft veel overeenkomsten met wat ik afgelopen zondag had toen ik Romain Grosjean in zijn bolide tegen de vangrail aan zag klappen. En het is een gevoel wat denk ik elke sportliefhebber wel herkent. Het begint met een 'Nee!', vervolgens ga je gefocust vooruit zitten en denk je: 'Dit is een serieuze, een héle serieuze'. De minuten of uren daarna staan in het teken van speuren naar nieuws. Goed of slecht, je wil nieuws.
Elke stap in de goede richting is er één
Bij Grosjean liep het gelukkig goed af, wat een groot compliment richting de Formule 1-organisatie waard is. Bij Jakobsen liep het relatief gezien ook nog goed af, wat een gevoel van opluchting kraaide de wielerwereld toen hij afgelopen week een foto van zichzelf toonde. Net als dat de foto van Grosjean een intense reactie teweeg bracht in de sportwereld. Jonge sporters die sneuvelen in hun harnas, dat is het laatste wat je wilt. De Halo van de auto Grosjean redde zijn leven, net zoals een helm dat bij Fabio Casartelli in 1995 of Andrei Kivilev in 2003 had kunnen doen. De helmplicht was de eerste stap in de goede richting, maar er zijn er nog een hele hoop te gaan.
Vlak na zo'n klap wilde ik nieuws, maar is eenstemmigheid het belangrijkste in de wielerwereld. Zoals de GP in Maleisië in 2009 afgelast werd, gebeurt het nooit in de wielersport. Zowel in de Tour (rit één) als de Giro (rit 19) namen de renners het heft dit jaar in handen en neutraliseerden ze een deel, maar kwam dit telkens op weerwoord te staan. Vingertje wijzen is nog steeds een veel gespeeld spelletje in de sport. De veiligheidscommissie die Patrick Lefevere en Richard Plugge willen opzetten juich ik dan ook zeer toe, want het is precies wat het wielrennen nodig heeft. Een onafhankelijk orgaan met één doel voor ogen: dat sporters zo lang en goed mogelijk hun sport kunnen uitoefenen. Mijn Sinterklaas/Kerstcadeauwens voor 2021 is dan ook simpel: een veiligheidsrevolutie in de wielersport.
Tom van der Salm | t.vandersalm@indeleiderstrui.nl
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties