De kogel is door de kerk: Chris Froome verlaat na 2020 zijn ploeg Team INEOS voor Israel Start-Up Nation, waar hij de komende jaren het volledige kopmanschap krijgt in de grote rondes. In de Leiderstrui dook in het succesvolle decennium dat Froome en Team INEOS/Sky samen doormaakten.
Froome in 2010: De kennismaking
Na enkele jaren bij Barloworld (waar In de Leiderstrui recentelijk nog een Retro aan wijdde) koos Froome in 2010 voor een contract bij Team Sky, de dan nieuw opgerichte miljoenenformatie uit Groot-Brittanië. Met veel bombarie (lees: Jaguars als teamwagens en toppers als Edvald Boasson Hagen en Bradley Wiggins) maakte die sponsor zijn intrede in het wielerpeloton. 'Binnen vijf jaar een Britse Tourwinnaar', was het motto. The Sky leek geen Limit te kennen.
Afijn, Froome deed het in zijn eerste jaar in de blauwzwarte shirts van Sky niet bijzonder goed. Hij mocht wel opdraven in de Giro, maar gaf daar in de negentiende etappe op. Dit nadat hij in de rit naar Aprica op de Mortirolo werd betrapt op meeliften met een motor. 'Ik was al van plan om op te geven en probeerde nog naar de soigneur te komen', verklaarde Froome achteraf. 'Ik had pijn aan mijn knie. Mijn Giro was al over.'
Froome in 2011: Chris Wie?
In zijn tweede jaar bij David Brailsford en co liet Froome al in het voorjaar zien over een goed stel benen te beschikken. In enkele tijdritten reed hij top-tien, maar dat was het dan ook wel. Toen de voormalige Keniaan in augustus naar de Vuelta werd gestuurd, zal hij in weinig pronostieken er bovenuit gestoken hebben. Al was het maar omdat zijn kopman Wiggins heette, dé pion van Sky in de eerste jaren van de ploeg.
In de 47 kilometer lange tijdrit in en rondom Salamanca, na anderhalve week koers, kwamen enkele ware tijdritkanonnen opdraven. Tony Martin, Fabian Cancellara en uiteraard Wiggins waren van de partij, maar toch was het een houterige Brit die plotseling tweede werd, achter wereldkampioen Martin. Dat was Froome, die beter in de race leek te zitten dan zijn kopman.
Dit bevestigde de klimmer in de bergritten die volgden, tot verrassing van de meeste wielerliefhebbers. Froome toonde zich de betere van Wiggins, wist nog een bergetappe te winnen, maar beet zijn tanden op de Angliru uiteindelijk stuk op Juán José Cobo. Je weet wel, die Cobo die vele jaren later zijn eindzege weer kwijtraakte vanwege dopinggebruik. De Vuelta van 2011 staat anno 2020 dus als eerste grote zege op de erelijst van Froome.
Froome in 2012: De Strijd der Machten
Voor 2012, het jaar van de Olympische Spelen in Londen, pakte Sky nog maar eens extra uit. Mark Cavendish kwam de troepen versterken en met een waar sterrenensemble trokken de Britten richting Luik, waar de Tour dat jaar startte. Froome als schaduwkopman, Wiggins als kopman en Cav als sprinter.
In de eerste bergrit pakte Froome meteen zijn kans. Op La Planche des Belle Filles reed hij iedereen het snot voor de ogen en pakte de ritzege. Het was dat Froome in de eerste rit naar Seraing tijd had verloren, wat ervoor zorgde dat Wiggins alsnog geel pakte. De rolverdeling binnen Sky zorgde voor een Strijd der Machten die voor de nodige spanning zorgde in deze editie van de Ronde van Frankrijk.
In zo'n beetje elke kilometer stevig bergop reed 'meesterknecht' Froome demonstratief voor kopman Wiggo uit, om zo de verhoudingen weer te geven. De tijdrijder pakte echter zijn kansen in de tijdritten en buitte het voordeel van het hebben van de gele trui uit. Dat vrouwlief Froome zo nu en dan wat (lees: een jerrycan) olie op het toch al brandende vuur gooide, mocht niet baten. Wiggins shinede in yellow, Froome moest het doen met zilver in Parijs. Froome mocht het na de Olympische Spelen wel als kopman in de Vuelta proberen, maar stuitte op het Spaanse supertrio Contador, Rodriguéz en Valverde.
Froome in 2013: Hét jaar van Froomey
In 2013 richtte de volledige Sky-ploeg zich in de Ronde van Frankrijk dan eindelijk op enkel Froome. Die had dat voorjaar met eindzeges in Parijs-Nice, de Dauphiné, Ronde van Oman en de Ronde van Romandië bewezen dat de formatie ook niet meer om hem heen kon. De Brit wilde er in de Tour ook geen enkele grasspriet over laten groeien: In de eerste bergrit naar Ax 3 Domaines werden de puntjes al op de i gezet en de andere klassementsrenners op enkele minuten.
Het geel bleef tot en met Parijs om de ranke schouders van Mister Froome, die in diezelfde Tour zijn machtsvertoon nog twee keer vaker liet gelden. In de veertiende etappe won hij met zijn koffiemolentje op de Mont Ventoux. In de zeventiende etappe reed hij iedereen op een hoop in een individuele tijdrit van 32 kilometer.
Froome in 2014: Keniaan op Kasseikes
In 2014 waren de pijlen van Froome wederom gericht op het maillot jaune. Echter, de weergoden in Noord-Frankrijk hadden daar overduidelijk geen zin in. In de kletsnatte kasseienrit naar Arenberg - gewonnen door onze eigen Lars Boom - moest Froome na twee harde valpartijen het strijdveld verlaten met een gebroken hand en pols.
Na zijn revalidatie werd hij wel weer uitgespeeld als kopman in de Vuelta, maar opnieuw moest hij het afleggen tegen de Spaanse toppers. Alberto Contador bleek te machtig voor Froome, die genoegen moest nemen met plek twee. Froome bewees daarmee wederom wel een constante factor te zijn in de grote rondes. Van zijn laatste zes pogingen haalde hij vier keer het podium. Froome zakte er nooit doorheen en was altijd op de afspraak.
Froome in 2015: Le Revanché
Het jaar 2015 zag Froome als de mogelijkheid om opnieuw de Ronde van Frankrijk te winnen. Na het winnen van de Dauphiné verscheen hij dan ook als topfavoriet aan de start, samen met Nairo Quintana en Giro-winnaar Contador. De Tour van dat jaar begon met een tijdrit in Utrecht, waar Froome slechts een magere 39e plaats wist te bemachtigen.
De eerste rit voerde het peloton echter naar Neeltje Jans, een waaierrit uit het Zeelandse boekje. Froome zat mee in de eerste waaier, in tegenstelling tot zijn opponent Quintana. De anderhalve minuut die de Colombiaan daar prijsgaf, zou hem later in de ronde nog opbreken. In rit drie pakte Froome het geel al door op de Muur van Huy bij de pinken te zijn, maar die verloor hij de dag daarna al in de kasseienrit naar Cambrai, aan Tony Martin.
Later kreeg de Brit de gele trui weer in de schoot geworpen door een crash van de Duitser, en vanaf dat moment was het vooral kijken naar Quintana en uitkijken voor het Franse publiek, die hem meermaals beschuldigde van dopinggebruik. Het dieptepunt was de beker urine die Froome over zich heen kreeg in één van de bergritten. Het zou hem echter niet tegenhouden om de Ronde van Frankrijk glansrijk te winnen. In de Vuelta van dat jaar moest Froome opnieuw een grote ronde staken, na het breken van een middenvoetsbeentje voor de koninginnenrit. Met een gebroken voet reed hij die etappe echter wel uit, maar vervolgens bleek het toch te veel van het goede.
Froome in 2016: Hardlopen en aanvallen; Froome zoals we hem niet kenden
Waar de sympathie voor Froome vanuit Frankrijk in 2015 een dieptepunt kende, won hij een deel ervan terug in de Tour van 2016. Eerst door zijn dubbelslag in de afdaling van de Col du Peyresourde, waar hij tot ieders verbazing de complete ronde op zijn kop zette met een van Matej Mohoric afgekeken 'nieuwe' stijl van dalen. Stijl kon je het overigens niet echt noemen, dat zitten op de buis.
Het echte klapstuk, letterlijk en figuurlijk, moest echter nog komen van die Tour. In de etappe naar de top van de Kale Berg, de Mont Ventoux, botste de gele trui-drager samen met Richie Porte en Bauke Mollema op een motor. De fiets van Froome had geen dienst meer, waarop de leider van de ronde in alle paniek zijn weg rennend vervolgde. Verbazingwekkende taferelen, maar de organisatie van de Tour was coulant en smeerde de Brit geen tijd aan zijn broek.
Froome won de ronde vrij soeverein, maar zijn andere twee doelen van dat jaar werden niet behaald. Op de Olympische Spelen bleek een derde plek het hoogst haalbare, terwijl hij in de Vuelta enkel Quintana voor zich moest dulden.
Froome in 2017 en 2018: SalbuVueltamol
2017 was het meest succesvolle jaar van Froome in Sky-dienst, maar wel met een zwart randje. Na een oppermachtige Tour en Vuelta-winst, werd in december 2017 bekend dat Froome een positieve plas had afgeleverd tijdens de Ronde van Spanje. Er was al lang bekend dat Froome middelen gebruikte tegen astma, maar deze positieve test leek het begin van een hetze tegen de Brit. Een jacht op de beste ronderenner van de 10's.
Een opmerkelijke tijd volgde. Omdat de positieve test niet 'positief' genoeg was voor een directe schorsing, werd de zaak doorgespeeld aan de WADA. Froome mocht ondertussen wel gewoon koersen in afwachting van een uitspraak, wat voor veel weerstand zorgde binnen de wielerwereld. Het wielrennen kreeg het doping-imago andermaal opgeplakt.
Tijdens dit traject besloot Froome dat hij de Giro van 2018 wilde winnen, zodat hij de drie grote rondes achtereenvolgens op zijn naam wist te schrijven. Dit lukte na een ongelofelijk rush op de Col de Finestre, waar hij na een matige ronde - ondanks winst op de Zoncolan- ineens heel het peloton aan gort reed. Voer voor speculaties, maar Froome maalde er niet om. Hij was zich bewust van zijn onschuld, zo predikte hij meermaals. In Milaan zat de roze trui stevig om zijn schouders, Tom Dumoulin moest genoegen nemen met stek twee.
Net voor de Tour van 2018 volgde dan het beslissende antwoord: de salbutamol-zaak werd geseponeerd, al zou het wel een flinke smet blijven op het imago van Froome. In die Ronde van Frankrijk ontpopte zich eenzelfde scenario als in 2012, maar dan met Froome in de Wiggins-rol en zijn ploegmaat Geraint Thomas in de Froome-rol. Deze keer viel het muntje echter niet de kant van Froome op, mede door de aanwezigheid van Dumoulin. Uiteindelijk werd hij derde in het eindklassement, terwijl Welshman Thomas de Tour won, voor Dumoulin.
Froome in 2019: De verschrikkelijke val
In 2019 stelde Froome één doel: het kwintet Tour-zeges voltooien. Na een mager voorseizoen kwamen de eerste tekenen van een goede vorm weer naar voren in de eerste ritten van de Dauphiné, maar de voorbereiding werd abrupt afgebroken door de mega-crash tijdens de verkenning van de tijdrit rondom Roanne.
Een windvlaag verpestte alle kansen op Tour-deelname. De breuken zijn gekend, maar voor de volledigheid: Froome brak zijn rechterdijbeen, rechterelleboog, een heup en enkele ribben. Vanuit zijn bed moest hij toekijken hoe een nieuwe man de macht binnen zijn ploeg (inmiddels Team INEOS) naar zich toetrok, Egan Bernal.
Froome in 2020: Wat nu?
Diezelfde Bernal, maar ook Thomas, moeten een streep door de plannen van Froome zijn. Zijn holy grail, een vijfde Tourzege in 2020, wordt ernstig bedreigd door de broederstrijd binnen zijn eigen formatie. De jaren dat er een trein met namen als Kiriyenka, Porte, Rogers en Thomas specifiek voor hem meeging, zijn niet meer. Bij INEOS kan niet alles in het teken staan van de droom van Froome, maar toch gaat hij 29 augustus (naar alle waarschijnlijkheid) toch proberen zijn ploeggenoten te kloppen in de Tour.
Wel is het nu al bekend dat de klassementsrenner eieren voor zijn geld kiest en na dit jaar het absolute kopmanschap bij Israel Start-Up Nation op gaat eisen. Een ploeg die vanuit het niks groeit als kool, door toedoen van zakenman Sylvian Adams. Versterking in het teken van Froomey gaat er zeker nog komen, maar voorlopig blijft het gissen naar namen. Voor Froome zal het ongetwijfeld als een warm bad aanvoelen. The Sky lijkt geen Limit te kennen, dat kent hij nog wel van 2010... (foto's: Sirotti)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties