Langere Strade Bianche valt niet in goede aarde bij Belgische analisten: 'Je verkloot gewoon die wedstrijd'

Volgende zaterdag is het tijd voor de eerste Italiaanse voorjaarsklassieker: de Strade Bianche. De gravelkoers, die zich graag wil profileren als het 'zesde Monument', bevat voor het eerst meer dan tweehonderd kilometer, wat niet in goede aarde viel bij enkele wieleranalisten.

'Voor mij verkloot je gewoon de wedstrijd', vertelt Michel Wuyts in de HLN-podcast Wuyts & Vlaeminck. 'Voor mij was het al de zwaarste koers', gaat ex-renner Nathan van Hooydonck verder. 'Je moet van bij het begin attent zijn, koerst de hele dag lang met een hoge hartslag en je moet stof vreten. Ik was eigenlijk blij dat de koers maar 180 kilometer was. Gelukkig gaat het nu niet enorm warm worden, zoals in 2020. Toen was ik na een uur al klaar, ik kon gewoonweg niet meer. Met de weersvoorspellingen van nu zal het een eerlijke wedstrijd worden.'

'Solo's zoals die van Pidcock en Pogacar zijn niet meer mogelijk'

Het parcours van de Italiaanse wedstrijd is vrijwel ieder jaar identiek geweest, met altijd 184 loeizware kilometers (wat tegelijkertijd meestal de reden was om de klassieker niet als zesde Monument te bestempelen). In de aanstaande editie zal Siena zeker de start- en finishplaats blijven, maar gaat het aantal kilometers door de 200 (!!) heen: 215 om precies te zijn. Die nieuwe kilometers zijn bovendien geen makkelijke. In plaats van elf grindstroken met een totaal van 63 onverharde kilometers krijgt het peloton een route met vijftien grindstroken met in totaal meer dan zeventig onverharde kilometers voor de wielen geschoven.

'Ik vraag mij af of die wedstrijd nu langer gesloten gaat blijven', gaat Wuyts verder. 'De Monte Santamaria blijft liggen waar die ligt. Dat was de klim waarop Tom Pidcock en Tadej Pogacar de afgelopen twee jaar aan dezelfde solo begonnen. Dat kan dus in principe niet meer, aangezien er dan nog meer dan negentig kilometer volgt. De toppers gaan sneller geïsoleerd raken, al is het door de wind, de slechte benen of gewoonweg pech.'

Volgens Wuyts en Van Hooydonck zijn crossers in het voordeel

Ex-crossers Wout van Aert en Mathieu van der Poel slaan de gravelkoers over, waardoor er maar een topfavoriet overblijft: Pogacar. 'Pidcock gaat wel een te duchten tegenstander zijn', reageert Van Hooydonck daarop. 'Maar Pogacar zal getriggerd zijn. Hij zag Vingegaard drie ritten op rij en het eindklassement winnen in de Gran Camino. Anderzijds als je de Giro wil winnen, ben je dan gebaat om je nu al honderd procent te geven? Hij zal deze nu wel bovenaan op zijn lijstje hebben staan, omdat hij niet veel klassiekers rijdt.' 'Het verstand van Pogacar zegt dat hij niet voluit zal gaan, maar dan is er nog zijn temperament. Ook puur door zijn intrinsieke klasse maakt hij veel kans.'

Beide analisten zijn dan ook van mening dat crossers in het voordeel zijn op het gravel. 'Behendigheid is een enorme meerwaarde', geeft de ex-Jumbo-Visma-renner mee. 'Le Tolfe (waar Van Aert in 2020 aanging en nadien won, red.) begint met een flauwe bocht naar links en als je daar met veel snelheid aankomt, kan je je quasi lanceren tot boven. Niet-crossers kunnen dat niet en zullen eerder remmen en zoiets maak je niet meer goed.'