IDL Retro | Milan Vader trekt van de mountainbike naar de weg; wie gingen hem voor?

Met Milan Vader (Jumbo-Visma) en Victor Koretzky (B&B Hotels-KTM) zien we het komende wielerjaar twee mountainbikers die al lang meedraaien op het hoogste niveau de overstap maken naar de weg. Een heel aantal gingen hen, tijdelijk en permanent, voor. In de Leiderstrui nam een paar van die mannen onder de loep.

Waar het normaal gesproken zo is dat de mountainbiker het probeert op de weg, is Mathieu van der Poel een uitzondering op de regel. De Nederlander is op die manier ook niet meegenomen in dit overzicht: hij koerste eerst op de weg, maar besloot vanuit zijn olympische ambitie en zijn ervaring in de cross ook de mountainbikediscipline erbij te nemen.

Noot: voor dit artikel is een selectie gemaakt van vijf mountainbikers die na een succesvolle periode als mountainbiker de overstap hebben gemaakt naar de weg.

Nino Schurter, Zwitserland

Dé bekendste mountainbiker van de afgelopen decennia is zonder meer Nino Schurter. De Zwitser werd tussen 2009 en 2021 maar liefst negen (!) keer de beste van de wereld en is momenteel de regerend wereldkampioen. Ook won hij goud op de Olympische Spelen van 2016, in Londen.

Wat niet veel mensen weten, is dat Schurter ook een kortstondig uitstapje naar de WorldTour heeft gemaakt. In 2014 kwam hij als stagiair voor Orica-Greenedge, het huidige Team BikeExchange, uit in de Rondes van Romandië (42e) en Zwitserland (53e). Die overstap werd geregeld door Schurters sponsor Scott, ook materiaalleverancier van de Australische formatie toentertijd. Het smaakte niet naar meer: Schurter zijn liefde voor de mountainbike was te groot.

Ondrej Cink, Tsjechië

Een andere goede mountainbiker die recent de overstap naar de weg maakte is Ondrej Cink. De Tsjech verspeelde afgelopen Olympische Spelen een medaille door pech, maar behoort hoe dan ook tot één van de besten ter wereld. In 2017 probeerde Cink het bij Bahrain-Merida, waarvoor hij zelfs de Tour de France reed. Ook voor Cink bleef het echter bij die ene keer.

Cink verdiende zijn plekje in de Tour-selectie door goede prestaties in het voorjaar. Hij werd, als eerstejaarsprof, 22e in de Tour Down Under, achttiende in Strade Bianche en tot slot negentiende in de Ronde van Zwitserland. De Tour de France reed hij tot zijn spijt niet uit: hij gaf op in de negentiende rit, twee dagen voor Parijs.

Ryder Hesjedal, Canada

Vanaf de zeroes werd mountainbiken een zeer populaire sport in Nederland, mede doordat die sport olympisch werd in 1996. Dat Bart Brentjens destijds goud behaalde op het kersverse en spectaculaire onderdeel, deed de populariteit alleen maar goed. In Canada was mountainbiken al langer een sport die veel beoefenend werd, onder meer door de wereldkampioen van 2000 en 2001, Roland Green.

Een andere exponent is Ryder Hesjedal, die tweede werd op het WK mountainbiken van 2003 in Lugano. Hesjedal reed toentertijd voor het continentale team van Rabobank, waarna hij in 2004 de overstap maakte naar het wegteam van US Postal, bekend van Lance Armstrong.

De Canadees ontplooide zich pas echt onder de hoede van Jonathan Vaughters en het Garmin-team. Voor die ploeg werd hij in 2010 tweede in de Amstel Gold Race en zesde in de Tour, maar zijn echte succes volgde in 2012: Hesjedal ontdeed Joaquim Rodriguez op de slotdag van de Giro van zijn roze leiderstrui en won zo op miraculeuze en onverwachte wijze de Giro d'Italia. Nadien won hij nog een rit in de Vuelta van 2014, om in 2016 te stoppen met fietsen.

Cadel Evans, Australië

Eén van de meest bekende mountainbikers die de overstap naar de weg waagde is zonder meer Cadel Evans. De Aussie, bekend om zijn geslepen manier van koersen, won de Wereldbeker mountainbike in 1998 en 1999, waarna de ogen op de Olympische Spelen in Sydney in 2000 op hem gericht waren in eigen land. Evans kon het niet bolwerken en werd zevende, waarna hij zich meer en meer op de weg ging focussen.

Evans ontbolsterde ook op de weg al snel. In 2002, bij Mapei-Quick-Step, leek hij in zijn eerste volledige jaar op de weg na een supervoorjaar zelfs op weg om de Giro te gaan winnen. In rit zestien ging Evans in de maglia rosa ten onder, maar zijn status werd bevestigd.

Het restant van de loopbaan van Evans is wel bekend. Hij won de Tour de France (2011), werd wereldkampioen (2009) en zette zijn naam op de erelijst van koersen als onder meer Tirreno-Adriatico (2011), de Waalse Pijl (2010) en de Ronde van Romandië (2006 en 2011). Ook eindigde hij, naast zijn Tourzege, nog tien keer in de top tien van een grote ronde.

Michael Rasmussen, Denemarken

Ook in Denemarken was mountainbiken in de late nineties een bekende sport. Dit kwam door de overwinningen van Henrik Djernis (drievoudig wereldkampioen) en later Michael Rasmussen (1999), in Nederland allesbehalve onbekend. Rasmussen maakte na zijn wereldtitel de overstap naar de wegploeg CSC van Bjarne Riis.

Na twee jaar onder de hoede van Riis kwam Rasmussen bij Rabobank terecht, waar hij uitgroeide tot één van de beste klimmers van het peloton. Rasmussen won de bergtrui in de Tour van 2005 en 2006, alvorens hij in 2007 terugkwam naar La Grande Boucle om te winnen.

Met twee ritzeges en de gele trui stevig in bezit leek hij die droom ook waar te maken, maar het liep voor Rasmussen uit op een nachtmerrie. Hij had gelogen over zijn verblijfplaats en werd om die reden uit de Tour gezet door teambaas Theo de Rooij. Nadien zouden we nog veel horen van de Deen, maar op de fiets tamelijk weinig zien...

Tom van der Salm (Twitter: @TomvanderSalm) | e-mail: t.vandersalm@indeleiderstrui.nl)