Sonny Colbrelli was als goede wijn, klopte Van der Poel in Roubaix en had nog zoveel meer te geven

Wie door de lijst met gestopte renners van 2022 scrolt, ziet veel schoon volk. Grote namen, met grote palmaressen, iconen die zullen worden gemist. Veel van hen oud en versleten, klaar voor een nieuw hoofdstuk in hun carrière. Hoe anders stopte de loopbaan van Sonny Colbrelli. Abrupt, door hartproblemen. Een keuze gemaakt met het hoofd, daar dat beschadigde hart ongetwijfeld anders had gewild.

Colbrelli was in de bloei van zijn carrière, zo mogen we toch wel stellen. Hij begon dit jaar in de wetenschap dat hij eind vorig jaar Parijs-Roubaix had gewonnen. Nu was dat op zich al een verrassing, maar de manier waarop was imponerend. Colbrelli nam in een koude, natte en daarmee loodzware Parijs-Roubaix zelf initiatief, hij reed halfweg koers al weg en belandde daardoor in een finale met Florian Vermeersch en... Mathieu van der Poel. De uitgekookte, maar bovenal explosieve en gigantisch sterke Colbrelli won, voor de mooiste zege uit zijn leven.

Colbrelli was een aanvaller, die toevallig goed kon sprinten

In totaal staan er 34 zeges op zijn palmares, dat werd geopend in 2014 in de tweede etappe van de Ronde van Slovenië. Colbrelli was toen bezig aan zijn derde jaar als prof in dienst van het Italiaanse Bardiani. In 2012 begon hij er op 22-jarige leeftijd aan, nadat hij een jaar eerder als stagiair indruk had gemaakt. Colbrelli reed in 2012 meteen de Giro d'Italia en toonde zich eigenlijk het hele jaar als rappe man met grinta in de benen. Colbrelli was een aanvaller, die toevallig goed kon sprinten.

Door de jaren heen legde hij zich meer en meer toe op de sprints, omdat zijn ploegen ook wel zagen dat hij daarmee meer kon winnen dan met de constante drang naar de aanval. Colbrelli is nooit rap genoeg geweest om pure massasprints te winnen, maar als het een zware dag was of als de weg een beetje opliep in de finale, was de Italiaan er bijna altijd om mee te doen. Heel vaak won hij dan ook niet, maar regelmatig ook wel. Bijvoorbeeld in die tweede etappe in Slovenië in 2014. Colbrelli was er na een heuvelachtige rit nog bij en legde niemand minder dan Michael Matthews erop in een uitgedund pelotonnetje.

Op die manier won Colbrelli ook veel Italiaanse eendagskoersen, die altijd bekend staan om hun heuvelachtige en zwaardere karakter. Als de tegenstand niet heel heftig was, kon hij ook wel massasprints winnen. Zo won hij in 2015 en 2016 in totaal drie etappes in de Tour du Limousin en was hij in zijn laatste jaar bij Bardiani (2016) goed voor overwinningen in de Coppa Agostoni, Coppa Sabatini en Tre Valli Varesine. Bahrain Victorious (dat toen nog de ploeg startte onder de naam Bahrain-Merida) had genoeg gezien. Colbrelli tekende er voor 2017 een meerjarig contract.

Tekst gaat verder onder de foto

Eindeloze ambities, altijd de Tour en grotere overwinningen voor Colbrelli

Bahrain bleek de ploeg waar hij zijn carrière zou beëindigen, al wist Colbrelli dat toen nog niet. Bij de ploeg stonden nooit echt grote sprinters op de loonlijst, dus had Colbrelli jarenlang de ruimte om te doen wat hij wilde. Hij ging vanaf 2017 de echt grote wedstrijden rijden, én winnen. Hij won in zijn eerste jaar voor Bahrain een etappe in Parijs-Nice, door een massasprint te winnen voor onder meer Arnaud Démare en Dylan Groenewegen. De powerdijen van Colbrelli deden hun werk na een pittige waaieretappe. Waar de echte sprinters leeg liepen, zette Colbrelli altijd lachend aan.

De goedlachse Italiaan reed vanaf 2017 altijd één grote ronde en dat was de Tour de France. De Giro d'Italia wilde hij altijd wel doen, maar was amper te combineren met de klassiekers. Veel liever richtte Colbrelli zich op het voorjaar met een gedegen voorbereiding, om daarna de Tour te doen als vrijbuiter annex sprinter. In het najaar volgden dan steevast de Italiaanse klassiekers en op de kampioenschappen was Colbrelli ook altijd sterk. Bahrain en Colbrelli stonden altijd bol van de ambities. Groen in de Tour? Een Monument? Het WK? Waarom niet!

Onder de streep was het vaak net niet voor Colbrelli, die desondanks rijpte als een goede wijn. Een echte omslag was er nooit, Colbrelli werd gewoon ieder jaar een stukje beter. In het voorjaar streed hij lang om top tien, in de Toursprints voor top vijf en in de Italiaanse najaarskoersen voor het podium. Langzaam meer zeker werd dat top vijf in het voorjaar, podium in de Toursprints en een karrenvracht aan overwinningen in het najaar in eigen land. Hij begon etappes te winnen in grote rittenkoersen van een week, zoals de Ronde van Zwitserland en de Ronde van Duitsland. Colbrelli zat goed op z'n plek.

Tekst gaat verder onder de foto

2021 als droomjaar voor Colbrelli

Het hele traject bij Bahrain kwam tot een hoogtepunt in 2021, veruit het beste jaar in de loopbaan van Colbrelli. Eerst was hij competitief in Kuurne-Brussel-Kuurne en Milaan-Sanremo, vervolgens zat hij mee in een kopgroep van vijf in Gent-Wevelgem, die het door de harde wind haalde tot de meet. In de Ronde van Romandië en de Dauphiné won hij een rit en een week voor de Tour de France werd hij voor het eerst in z'n carrière Italiaans kampioen op de weg. In de Tour sprintte hij niet mee, maar was hij vrijbuiter. Hij maakte indruk in de bergetappes, waar hij soms pure klimmers vanuit de kopgroep uit het wiel reed. Winnen deed hij nooit in de Ronde van Frankrijk, maar in 2021 was hij soms dichtbij.

Na de Tour nam Colbrelli een break en kwam hij terug voor de start van het najaar. Hij won in z'n eerste koers meteen een rit én het eindklassement van de Benelux Tour en was twee weken later de beste bij het EK in Trento. Colbrelli klopte Remco Evenepoel in een sprint-á-deux... Na winst in de Memorial Marco Pantani en een tiende plek op het WK in Vlaanderen volgde het toetje met Parijs-Roubaix. De wedstrijd werd - net als het jaar ervoor - in oktober verreden en Colbrelli beleefde de dag van zijn leven. Nooit werd hij moe, hij beukte maar door en in de finale at hij slim het bordje leeg van topfavoriet Van der Poel. De enorme schreeuw en emotie bij Colbrelli op de binnenplaats van het Vélodrome in Roubaix was geweldig om te zien.

Tekst gaat verder onder de foto

Afscheid door de achterdeur, op een heuvel in Catalonië

Aangezien de allrounder eigenlijk ieder jaar een beetje beter werd, kunnen we alleen maar dromen van wat Colbrelli allemaal nog had kunnen uitrichten. 2022 begon alweer uitstekend, met plek twee in Omloop Het Nieuwsblad (achter een ontketende Wout van Aert), plek zeven in Kuurne en na een door bronchitis mislukte Parijs-Nice streek hij in maart in de Ronde van Catalonië neer. Hij leek op een aankomst heuvelop op weg naar ritwinst en de leiderstrui in de eerste etappe, maar Colbrelli stortte in en zag Michael Matthews zegevieren. Na de streep bleek waarom: Colbrelli zakte buiten het beeld van de camera in elkaar...

Dat Colbrelli uiteindelijk weer herstelde van een hartritmestoornis was het mooiste nieuws. Omdat hij echter een defibrillator kreeg ingebracht (om nieuwe stoornissen te voorkomen), was zijn carrière plots gedoemd. Fietsen met een defibrillator mag niet in Italië en wordt sterk afgeraden buiten de eigen landsgrenzen. 'Wielrennen is geen voetbal. Het is een andere sport: je fietst over de weg en bent niet actief op een voetbalveld waar er altijd medische assistentie is. Hun trainingsactiviteiten zijn op een gelimiteerde ruimte, terwijl je als wielrenner vaak op jezelf aangewezen bent als je uren aan het trainen bent op verkeersluwe wegen. Precies dat is ook wat het moeilijk maakt om weer competitief te gaan fietsen', zo klonk het recent.

Colbrelli hakte de knoop door en beëindigde zijn loopbaan en vertrok zo eigenlijk een beetje door de achterdeur. Het is niet wat hij verdiende, ook al blijft hij bij Bahrain werkzaam in een andere rol. Colbrelli was als goede wijn, klopte Van der Poel in een man-tegen-man-gevecht en had nog zoveel meer te geven. Het eindigde echter op 21 maart, op een heuvel in Sant Feliu de Guíxols, Catalonië. De koers wacht op niemand, maar gelukkig legde Colbrelli zijn carrière in één beeld treffend vast op zijn arm. De tatoeage zal hem de rest van zijn leven herinneren aan het feit dat Sonny Colbrelli een klasbak was op de fiets.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)